Venceremos

Αποκομμένος απ όλους κι απ όλα, σε μαγεμένη τροχιά
Πήρα το δρόμο να φύγω, μα ήρθα, τίποτα δεν μ ακουμπά
Στον παράξενό μου χρόνο.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα, μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
Να σ αγκαλιάσω, να μ αγκαλιάσεις, να ξεγελιέσαι, να ξεγελιέμαι
Να σ αγαπήσω, να μ αγαπήσεις, έστω για λίγο, για τοσοδούλι
Σαν ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
Μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
Στων προσώπων μας τις ζάρες.

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, δίχως καβάτζα καμιά
Ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας και η ψυχή μου πηδά
Στου απέραντου την ψίχα.

Θες ν αγγίξεις την αλήθεια για βγες απ όξω απ τη συνήθεια
Σύρε κι έλα να με λούσεις, κι ας είναι της καθαρευούσης
Να σ αγκαλιάσω, να μ αγκαλιάσεις, έστω για λίγο, για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
Στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
Ασυγκίνητο σ αφήνει.

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα, θωρακισμένε καιρέ
Με μια σκληρή, παγερή τρυφεράδα, σε πλησιάζω μωρέ
Μ αυταπάτες πια δεν έχω.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα, μας ας γίνουμε τα δυο μας ένα
Δες, θα φτιάχνουμε στιχάκια, να περπατάν σαν καβουράκια
Πλάγια κι ακριβά τα χάδια, φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
Στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Βενσερέμος 

Βενσερέμος

Τικ Τακ

Σύγκρουση στήθους με ράχη

Είσαι το περιορισμένο της τροχιάς μου και είσαι το απεριόριστο, το έσω της τροχιάς μου και το έξω και το βαθύ και το εκτενές· καθετί που μπόρεσα εγώ να εξουσιάσω, κι επίσης καθετί που εγώ θα μπορώ.

Και γνωρίζω, και γνωρίζω πως μια μέρα θα ελαφρώσω την αιώνια μου περιπλάνηση· και πως θα είμαι ο στρατοκόπος χωρίς καμπανάκι, εξουσιαστής των πάντων, ευχάριστα, κι ευχάριστα, εξουσιάζοντας, ώσπου να συναντηθώ πια με τον ίδιο μου τον εαυτό· σύγκρουση στήθους με ράχη, σύγκρουση επίσης σώματος με ψυχή, πραγματικότητας με εικόνα.

Juan Ramon Jimenez

Θεός που επιθυμείται και επιθυμεί (εκλογή)

Ύφαλος στη μνήμη

L'inganno di narciso

μαύρη αδελφή 

που είσαι στην κόλαση

απερίσκεπτα

κι αποφασιστικά

τι περιμένεις

In attesa del volo

μη χάσετε στην Ταγγέρη

το κοιμητήρι του Αγίου Αντρέα

νεκροί σ' ένα ανακάτωμα

απο λουλούδια

ύφαλος στη μνήμη

του 'Αρθουρ Κέυσερ

με την καρδιά μαζί του

λείψανα στο πάνω μέρος καθισμένα

Sisifo

μόλις που έκανε μ' επιτυχία

ένα τελευταίο βήμα το πόδι

αναπαύεται περιμένοντας

κατά πώς είν' στη φύση του

να κάνει και τ' άλλο τα ίδια

κατά πώς είν' στη φύση του

και κουβαλάει έτσι το φορτίο

ακόμα απο τα πριν

κατά πώς είν' στη φύση του

εντέλει μέχρι τώρα

Samuel Beckett

Ποιήματα συνοδευόμενα απο σαχλοκουβέντες

Φωτογραφίες Roberto Kusterle

Πολυξένη

Bρυκόλακες αλαλάζοντες και σιδηροπαγείς αύραι μού έφεραν χτες, περί το μεσονύκτιον, μεσουρανούντος του ηλίου της δικαιοσύνης, το μήνυμα του Nτάντε Γκαμπριέλ Pοσσέτη, του Isidore Ducasse και του Παναγή του Kουταλιανού. H πίκρα μου στάθηκε μεγάλη! Mέχρι της στιγμής εκείνης επίστευα εις τα προφητικά οράματα των τορναδόρων, πρόσμενα τους χρησμούς των αλλοφρόνων ιππέων, προσδοκούσα τας μεταφυσικάς επεμβάσεις των αγαλμάτων. Mε γαλήνευε η ιδέα του πτώματός μου. H μόνη μου χαρά ήτανε οι πλόκαμοι των μαλλιών της. Έσκυβα ευλαβικά και φιλούσα την άκρια των δακτύλων της. Παιδί ακόμα, στην δύσιν του ηλίου, έτρεχα ωσάν τρελλός να προφτάσω να κλέψω, πριν νυχτώση, τα λησμονημένα σκιάχτρα μέσ’ απ’ τα χωράφια. Kαι όμως την έχασα, μπορώ να πω μέσ’ απ’ τα χέρια μου, ωσάν να μην ήταν ποτές παρά ένα απατηλόν όραμα, παρά ένα κοινότατο σφυρί. Στη θέση της βρέθηκε μονάχα ένας καθρέπτης. Kι’ όταν έσκυψα να δω μέσα σ’ αυτόν τον καθρέφτη, δεν είδ’ άλλο τίποτες παρά μόνο δύο μικρά λιθάρια: το ένα ελέγετο Πολυξένη, και το άλλο, Πολυξένη επίσης.

Νίκος Εγγονόπουλος
Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν, 1938