Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

Αυταπάτες

Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα σε μαγεμένη τροχιά,

Πήρα το δρόμο να φύγω, μα ήρθα, τίποτα δε μ' ακουμπά,

στον παράξενό μου χρόνο.


Ξέρουμε πως είναι ψέμα,

μα ας γίνουνε τα δυο μας ένα,

να σ' αγκαλιάσω, να μ' αγκαλιάσεις,

να ξεγελιέσαι, να ξεγελιέμαι,

να σ' αγαπήσω, να μ' αγαπήσεις,

έστω για λίγο, για τοσοδούλι.


Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά,

μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά,

στων προσώπων μας τις ζάρες.


Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες δίχως καβάντζα καμιά,

ντύθηκε η μέρα στα γούστα της νύχτας και η ψυχή μου πηδά,

στου απέραντου την ψύχα.


Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια,

για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια,

σύρε κι έλα να με λούσεις

κι ας είμαι της καθαρευούσης,

να σ' αγαπήσω, να μ' αγαπήσεις,

έστω για λίγο, για τοσοδούλι.

Δρεπανιφόρα άρματα περνάν,

στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν,

ασυγκίνητο σ' αφήνει.

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα θωρακισμένε καιρέ,

με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα σε πλησιάζω μωρέ,

μα αυταπάτες πια δεν έχω.


Ξέρουμε πως είναι ψέμα,

μα ας γίνουνε τα δυο μας ένα,

δες θα φτιάχνουμε στιχάκια,

να περπατάν σαν καβουράκια,

πλάγια κι ακριβά τα χάδια,

φως αχνό μες στα σκοτάδια.


Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ,

στο μαγγανοπήγαδο της ήττας μου περνώ,

venceremos, venceremos.

Νικόλας Άσιμος