Άνθρωποι μέσα στη νύχτα

Οι νύχτες για τα πλήθη δεν έγιναν, στοχάσου.

Η νύχτα σε χωρίζει απο τον γείτονά σου,

γι' αυτό, δεν πρέπει εσύ να τον ζητήσεις.

Κι αν, νύχτα, ανάψεις φως στην κάμαρά σου,

στο πρόσωπον άνθρώπους ν' αντικρύσεις...

ποιούς; - πρέπει τον εαυτό σου να ρωτήσεις.

Οι άνθρωποι είναι φοβερά αλλοιωμένοι

απο το φως, που ιδρώνουνε τα πρόσωπά τους, 

κι αν, νύχτα, τύχαινε να' ναι μαζεμένοι,

έναν κόσμο, που θα παραπάταγε, να δεις

θα μπορούσες, ο ένας στον άλλο πάνω ακουμπισμένοι.

Κίτρινο φως, πάνω στα μέτωπά τους, 

όλες τις σκέψεις έδιωξε μακρυά,

το κρασί τρέμει μες στα βλέμματά τους

και στα χέρια τους κρέμεται η βαρειά

χειρονομία, που μ' αυτήν εννοούνε,

όταν συνομιλούν, ο ένας τον άλλο, και σ' αυτό

απάνω, ολένα λεν: Εγώ κ' Εγώ, 

και, με το Εγώ, έναν άλλον, οποιονδήποτε, θεωρούνε.

Rainer Maria Rilke

Ποιήματα

Ακούω Felix Lajko  - A madarnak (to the bird)

 

Το χαμάμ

Δράμα σε έξη πράξεις με τσίρκο και πυροτεχνήματα

ΤΣΟΥΝΤΑΚΟΒ

Πάψε πια να πλαταγάς τη γλώσσα σου, σα να χτυπάς τον αριθμητήρα της σύγχρονης μικροπολιτικής! Η ιδέα μου είναι απείρως μεγαλειωδέστερη! Ο Βόλγας του ανθρώπινου χρόνου, όπου μας έρριχνε η γέννησή μας σα νάμασταν κορμοί δέντρων για πολτοποίηση κι εμείς στροβιλιζόμασταν παρασυρμένοι απ' το ρεύμα του - ο Βόλγας αυτός αρχίζει κιόλας να γίνεται του χεριού μας. Θα αναγκάσω τον χρόνο να σταματάει και να καλπάζει προς την κατεύθυνση που θέλω εγώ, με την ταχύτητα που θα διαλέξω εγώ! Οι άνθρωποι θα μπορούν να κατεβαίνουν απ' τις μέρες, όπως κατεβαίνουν οι επιβάτες απ' τα τράμ ή τα λεωφορεία.  Με τη μηχανή μου θα μπορείς να σταματάς τη στιγμή της ευτυχίας και να την απολαμβάνεις ένα μήνα, μέχρι που να βαρεθείς. Με τη μηχανή μου θα μπορείς να εξανεμίσεις τ' αργόσυρτα, τ' ατέλειωτα χρόνια της δυστυχίας, να βυθίσεις το κεφάλι μες στους ώμους κι' απο πάνω σου, χωρίς να σ' αγγίξει, χωρίς να σε πληγώσει, θα περνάει εκατό φορές στο λεφτό το βλήμα του ήλιου, ώσπου να δώσει τη χαριστική βολή στις μαύρες μέρες. Κοίτα, οι πυροτεχνικές φαντασίες του Ουέλλς, το φουτουριστικό μυαλό του Αϊνστάϊν, η ζωώδης συνήθεια της χειμερίας νάρκης των άρκτων και των γιόγκι - όλα, όλα τα πάντα βρίσκονται πρεσσαρισμένα, συμπυκνωμένα σαν ένα κράμα μέσα σ' αυτήν την μηχανή.

ΒΕΛΟΣΙΠΕΝΤΚΙΝ

Δεν καταλαβαίνω σχεδόν τίποτα κι' εν πάση περιπτώσει δε βλέπω τίποτε απολύτως.

ΤΣΟΥΝΤΑΚΟΒ

Μα βάλε λοιπόν τα γυαλιά σου! Σε τυφλώνουν αυτά τα πλακίδια της πλατίνης και του κρυστάλλου, ετούτο το δικτυωτό των φωτεινών ακτίνων. Βλέπεις; Βλέπεις;

ΒΕΛΟΣΙΠΕΝΤΚΙΝ

Βλέπω. Κι' ύστερα;

ΤΣΟΥΝΤΑΚΟΒ

Κοίτα. Διακρίνεις αυτές τις δύο βέργες, την κάθετη και την οριζόντια; Βλέπεις που έχουν κάτι υποδιαιρέσεις σαν τις ζυγαριές; 

ΒΕΛΟΣΙΠΕΝΤΚΙΝ

Τις βλέπω. Κι' ύστερα;

ΤΣΟΥΝΤΑΚΟΒ

Με τις βέργες αυτές υπολογίζεις τον κύβο του αναγκαίου χώρου. Κοίτα, βλέπεις αυτό εδώ που μοιάζει με τιμόνι αυτοκινήτου; Είναι ο ρυθμιστής...

ΒΕΛΟΣΙΠΕΝΤΚΙΝ

Το βλέπω. Κι' ύστερα; 

ΤΣΟΥΝΤΑΚΟΒ

Μ' αυτό το κλειδί απομονώνεις τον επιλεχθέντα χώρο και απαλλάσσεις απο κάθε βάρος όλα τα πεδία της γήϊνης έλξης και μ' αυτούς εδώ τους παράξενους μικρούς μοχλούς, βάζεις μπρός, πατάς ταχύτητα και οδηγείς το όχημα στον χρόνο.

ΒΕΛΟΣΙΠΕΝΤΚΙΝ

Κατάλαβα! Υπέροχο! Καταπληκτικό!!! Πάει να πει, αν τύχει λόγου χάρη να συγκληθεί το ανενωσιακό συνέδριο για να συζητήσει το πρόβλημα της κατασβέσεως των φλεγόντων προβλημάτων και δοθεί, ως είναι φυσικόν , ο λόγος στον κρατικώτατο σύντροφο Κόγκαν, για να χαιρετήσει το συνέδριο εκ μέρους της Κρατικής Ακαδημίας των επιστημονικοποιημένων Καλών Τεχνών, τότε, μόλις αρχίσει να λέει: "Σύντροφοι, μεσ' απ' τα γαμψόνυχα της μπουρζουαζίας περνάει σαν κόκκινη κλωστή το κύμα των απεργιών..." - εγώ τον απομονώνω απ' το προεδρείο και δίνω φαϊρόπ στον χρόνο με ταχύτητα εκατόν πενήντα λεπτά σ' ένα τέταρτο. Οπότε αυτός εκφωνεί τον χαιρετισμό του, ιδρωκοπάει μιάμιση ώρα συνέχεια και το ακροατήριο κοιτάει. Πριν καλά-καλά προφτάσει ο ακαδημαϊκός ν' ανοίξει το στόμα του, ακούγονται εκκωφαντικά χειροκροτήματα. Όλοι αναστενάζουν με ανακούφιση, σηκώνουν απ' τις πολυθρόνες τους φρεσκότατους πισινούς τους και πάνε στις δουλειές τους. Έτσι;

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκη

Θεατρικά " το χαμάμ" (1929-1930)

Μτφρ. Άρης Αλεξάνδρου

Υλικό ονείρων με τον Μιχάλη Κατσαρό (08-10-11)

Πάντα και πάντα τρέχουμε προς την ελευθερία

Κι' αυτή δεν έρχεται ποτέ - μάς περιπαίζει

έτσι που τής φορέσαμε αέρινες σκιές

πράγματα χωρίς νόημα - εσθήτες λαμπερές

δάφνες ανάπηρες - στολές στρατιωτικές

τόσα πολλά ποιήματα κι' εξάρσεις


Μιχάλης Κατσαρός
(απόσπασμα από το ανέκδοτο ποίημα «Οι ήρωες») -via

Εγώ υπάρχω

Pierre Boucher (1908-2000)

Κάτω απ' την κυανή αιχμαλωσία τ' ουρανού

είμαι ο ταμίας της τύχης μου.

Φίλος του νερού άνωθεν

κι ο ουρανός

συνάλλαγμα της ταπεινώσεως.

Νίκος Καρούζος

6 ποιήματα για το θήλυ απο την συλλογή "η πρώτη εποχή"