Siboney

Siboney ή αλλιώς το πεθαμένο παραμύθι           η λάθος στιγμή

Ελεύθερος συνειρμός

νυχτωδία
αϋπνία
τετράποδο
κορδέλα
τριαντάφυλλα
φιλί
βιολιά
σσσσσ
μαχαίρι
πέτρα
κίτρινο
φάρος
ποντίκι
καθαριότητα
τυραννία
μυρμήγκι
μελανό
μην
κλαδί
πάλεψε
εσύ
έρευνα
όχι
πες
τόσο
κάτι
νησί
ναι
μαραίνομαι

Φιούνες ο μνήμων (και η σημασία του να ξεχνάς)

Τον θυμάμαι μ' ένα λουλούδι λωτού στο χέρι κοιτάζοντάς το όπως ποτέ κανένας δεν κοίταξε τέτοιο λουλούδι...

Funes el memorioso -Jorge Luis Borges (Funes the memorious)
"Ιστορίες" εκδόσεις Ερμής

Απόσπασμα

[...] Για δεκαεννιά χρόνια, είπε, είχε ζήσει σαν ένα πρόσωπο μέσα σε όνειρο: κοίταζε χωρίς να βλέπει, άκουγε χωρίς ν' ακούει, ξέχναγε τα πάντα - σχεδόν τα πάντα. Πέφτοντας από το άλογο, έχασε τις αισθήσεις του. 'Όταν συνήλθε, το παρόν του φάνηκε σχεδόν αβάσταχτο, τόσο πλούσιο και φωτεινό ήταν. το ίδιο συνέβη και με τις παλιές και ασήμαντες αναμνήσεις του. Λίγο αργότερα κατάλαβε πως ήταν ανάπηρος. Το γεγονός αυτό δεν του κίνησε το παραμικρό ενδιαφέρον. Θεώρησε (ή αισθάνθηκε) ότι η ακινησία ήταν η ελάχιστη τιμή πληρωμής. Και τώρα, η αισθαντικότητά του και η μνήμη του ήταν αλάνθαστες...

Δηλαδή ο Φιούνες όχι μόνο θυμόταν κάθε φύλλο σε κάθε δέντρο κάθε δάσους, αλλά και κάθε μια φορά που το είχε σκεφτεί, ή φανταστεί.

Η φωνή μίλησε στα λατινικά. η φωνή (που ερχόταν απ' το σκοτάδι) διάβαζε με φανερή έξαψη μια διατριβή, ή προσευχή, ή επωδή. Οι ρωμαϊκές συλλαβές αντηχούσαν στη χωματένια αυλή. απο φιλυποψία μου φάνηκαν ανερμήνευτες, ατελεύτητες. Αργότερα, στο μακρύ διάλογο εκείνης της νύχτας, έμαθα ότι αποτελούσαν την πρώτη παράγραφο του εικοστού τέταρτου κεφαλαίου του έβδομου βιβλίου της Historia Naturalis. Το θέμα του κεφαλαίου είναι η μνήμη. Οι τελευταίες λέξεις είναι

“ut nihil non iisdem verbisredderetur auditum”
(Τίποτα απ' ότι έχει ακουστεί δεν μπορεί να επαναληφθεί με τα ίδια λόγια)



Μια ενδιαφέρουσα περίπτωση σαν του Φιούνες έχει περιγραφεί από τον Alexander Luria, τον ρώσο νευροεπιστήμονα στις αρχές του εικοστού αιώνα στο βιβλίο του "The mind of a Mnemonist: a little book about a vast memory"
Το άτομο, που ο Luria εξέτασε, λεγόταν Solomon-Veniaminovich Shereshevsky και έμεινε γνωστός στην ιστορία των νευροεπιστημών ως ο S.
Ο Shereshevsky μπορούσε να συγκρατήσει και να θυμάται για χρόνια καταλόγους με άσχετες μεταξύ τους λέξεις, εντοπίζοντάς τες σε διάφορες θέσεις κατά τη βόλτα του στην οδό Gorky.

Διάδρομος στενός, είμαστε πολλοί

Το τέλος βρίσκεται στην αρχή κι όμως εμείς συνεχίζουμε

doubt