επιτύμβιο

I was born with agonies
I will die with griefs
(I want) (you) to write my agonies
up on my gravestone

I will climb on a mountain
I will get down in the dark caves
my eyes to extinguish
not to be able to see the sun

I will get down in the garden
to those dewy flowers
to that scarlet rose
to that early white basil

Σαλώμη

«Πήρα το στόμα σου, Ιωάννη... Μέχρι την άκρη της κόλασης και μέχρι το κέντρο του μυαλού μου… Το πήρα και μου γλύκανε το στόμα και μου πίκρανε τα σωθικά. Να ‘ναι αυτή η γεύση του αίματος; Ή μήπως να ‘ναι η γεύση της αγάπης;»

Σαλώμη, Oscar Wilde

Αυταπάτες

Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα σε μαγεμένη τροχιά,

Πήρα το δρόμο να φύγω, μα ήρθα, τίποτα δε μ' ακουμπά,

στον παράξενό μου χρόνο.

Ξέρουμε πως είναι ψέμα,

μα ας γίνουνε τα δυο μας ένα,

να σ' αγκαλιάσω, να μ' αγκαλιάσεις,

να ξεγελιέσαι, να ξεγελιέμαι,

να σ' αγαπήσω, να μ' αγαπήσεις,

έστω για λίγο, για τοσοδούλι.


Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά,

μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά,

στων προσώπων μας τις ζάρες.


Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες δίχως καβάντζα καμιά,

ντύθηκε η μέρα στα γούστα της νύχτας και η ψυχή μου πηδά,

στου απέραντου την ψύχα.


Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια,

για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια,

σύρε κι έλα να με λούσεις

κι ας είμαι της καθαρευούσης,

να σ' αγαπήσω, να μ' αγαπήσεις,

έστω για λίγο, για τοσοδούλι.

Δρεπανιφόρα άρματα περνάν,

στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν,

ασυγκίνητο σ' αφήνει.

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα θωρακισμένε καιρέ,

με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα σε πλησιάζω μωρέ,

μα αυταπάτες πια δεν έχω.


Ξέρουμε πως είναι ψέμα,

μα ας γίνουνε τα δυο μας ένα,

δες θα φτιάχνουμε στιχάκια,

να περπατάν σαν καβουράκια,

πλάγια κι ακριβά τα χάδια,

φως αχνό μες στα σκοτάδια.


Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ,

στο μαγγανοπήγαδο της ήττας μου περνώ,

venceremos, venceremos.

Νικόλας Άσιμος

La damnasion de Faust