Τα δώρα της Σελήνης

Η Σελήνη, που είναι η ίδια η ιδιοτροπία, κοίταξε ανάμεσ' απ' το παράθυρο, ενώ κοιμόσουνα στο λίκνο σου, και είπε μέσα της: "Αυτό το παιδί μ' αρέσει". Και κατέβηκε μαλθακά τη σκάλα της απο σύννεφα, και πέρασε αθόρυβα μεσ΄απ΄τα τζάμια. Έπειτα ξαπλώθηκε πάνω σου με την ευλύγιστη τρυφερότητα μιας μητέρας, κι εναπόθεσε τα χρώματά της στο πρόσωπό σου. Έτσι οι κόρες των ματιών σου απόμειναν πράσινες και τα μάγουλά σου εξαιρετικά χλωμά. Απο την ενατένιση αυτής της επισκέπτριας τα μάτια σου μεγάλωσαν τόσο παράξενα• και σ΄έσφιξε τόσο τρυφερά στο λαιμό που διατήρησες έτσι για πάντα την επιθυμία να κλαις.
Ωστόσο, μες στο ξεχείλισμα της χαράς της, η Σελήνη πλημμύριζε ολόκληρο το δωμάτιο, σα μια ατμόσφαιρα φωσφορική, σαν ένα φεγγοβόλο δηλητήρια• και όλο το ζωντανό τούτο φως στοχάζονταν κι έλεγε: "θα υφίστασαι αιώνια την επήρεια του φιλιού μου• Θα ΄σαι όμορφη με τον τρόπο μου• Θ΄αγαπάς ότι αγαπώ κι ότι μ΄αγαπά• το νερό, τα σύννεφα, τη σιωπή και τη νύχτα• την απέραντη και πράσινη θάλασσα• το άμορφο και πολύμορφο νερό, το μέρος όπου δε θα βρίσκεσαι• τον εραστή που δε θα γνωρίσεις• τα τερατώδη άνθη• τ΄αρώματα που φέρνουν παραλήρημα• τις γάτες που λιγοθυμούν πάνω στα πιάνα και που θρηνούν σαν τις γυναίκες με μια φωνή βραχνή και γλυκιά!

"Και θα σ΄αγαπούν οι εραστές μου και θα ερωτοτροπούν μαζί σου οι φίλοι μου. Θα ΄σαι η βασίλισσα των ανθρώπων με τα πράσινα μάτια, που έχω σφίξει κι εγώ τον λαιμό της στα νυχτερινά μου χάδια• εκείνων που αγαπούν τη θάλασσα, την απέραντη θάλασσα, την πολυτάραχη και πράσινη , το άμορφο και πολύμορφο νερό, το μέρος όπου δεν βρίσκονται, τη γυναίκα που δεν γνωρίζουν, τ΄απαίσια άνθη που μοιάζουν με τα θυμιατήρια μιας άγνωστης θρησκείας, τ΄αρώματα που συγχύζουν τη θέληση και τ΄άγρια και φιλήδονα ζώα που είναι τα εμβλήματα της παραφροσύνης τους".

Και γι΄αυτό , καταραμένο αγαπητό χαϊδεμένο παιδί, βρίσκομαι τώρα ξαπλωμένος στα πόδια σου, αναζητώντας σ΄όλη την ύπαρξή σου την ανταύγεια της τρομερής Θεότητας, της μοιραίας αναδόχου, της φαρμακεύτρας τροφού όλων των σ ε λ η ν ι α κ ώ ν.

Charles Baudelaire
Μτφρ. Τάκης Βαρβιτσιώτης

Ακούγοντας Camel - mystic queen

M.C Escher

"Another world" - 1947

'Αλλα έργα του M.C Escher εδώ

Χωρίς ηλικία

Πλησιάζουμε

Μέσα στα δάση
Πάρε το δρόμο του πρωινού
Ανέβα τα σκαλιά της πάχνης

Πλησιάζουμε
Είναι η καρδιά της γης σφιγμένη

Να 'ρθει στον κόσμο μια μέρα ακόμη

Θα πλατύνει ο ουρανός
Είχαμε βαρεθεί
Να κατοικούμε στα ερείπια του ύπνου
Στη χαμηλή σκιά της ανάπαυσης
Της κούρασης και της εγκατάλειψης

Η γης θα ξαναπάρει τη μορφή των ζωντανών σωμάτων μας
Ο άνεμος θα μας υπομείνει
Ο ήλιος και η νύχτα θα περάσουν μες στα μάτια μας
Χωρίς ποτέ να τ' αλλάξουν

Το σίγουρό μας διάστημα ο αγνός μας αέρας φτάνει
Για να γεμίσει την αργοπορία που έσκαψε η συνήθεια
Όλοι μαζί θ' αράξουμε σε μια καινούρια μνήμη
Και θα μιλήσουμε μαζί μια ευαίσθητη λαλιά

Ω αδελφοί μου αντίμαχοι που κρατάτε στα μάτια
Τη νύχτα αναλυμένη και τη φρίκη της
Πού να σας έχω αφήσει
Με τα βαριά σας χέρια μες στο λάδι το νωθρό
Μες στις παλιές σας πράξεις
Με τόση λίγη ελπίδα που κι ο θάνατος φαίνεται να 'χει δίκιο
Χαμένοι μου αδελφοί
Εγώ πηγαίνω προς τη ζωή έχω την όψη ανθρώπου
Για ν' αποδείξω πως ο κόσμος έγινε στ' ανάστημά μου

Και δεν είμαι μόνος
Χίλιες εικόνες απο εμένα πληθαίνουν το φως μου
Χίλιες ματιές πανόμοιες ισοπεδώνουν τη σάρκα
Νά το πουλί το παιδί κι ο βράχος κι ο κάμπος
Σμίγουν μαζί μας
Γελά το χρυσάφι που έμεινε απο την άβυσσο έξω
Γυμνό νερό γυμνή φωτιά για μια εποχή μονάχα
'Εκλειψη δεν υπάρξει πια στο μέτωπο του κόσμου

*

Χέρια απο τα χέρια μας αναγνωρισμένα
Χείλια με τα χείλια μας ενωμένα
Οι πρώτες ανθισμένες ζέστες
Παραστέκουνται το άιμα δροσερό
Το πρίσμα ανασαίνει μαζί μας
Εύφορη αυγή

Στην κορφή κάθε χόρτου βασίλισσα
Στην κορφή των μούσκλων στην αιχμή του χιονιού
Του κυμάτου της ταραγμένης άμμου
Της επίμονης παιδικής ζωής
'Εξω απο όλες τις σπηλιές μας
'Εξω απο τον εαυτό μας.


Paul Eluard
Μτφρ. Γιώργος Σεφέρης

Ακούγοντας Mike Oldfield - Incantations

Ο διπλανός σου στο λυκόφως

Να μπεις στο βλέμμα του,
να δεις το βλέμμα του:
ένας αλλότριος ουρανός,
που δεν υποπτευόσουν τους ανέμους, τα άστρα
ή έστω το όνομά του,
σκεπάζει την ταράτσα όπου κάθεσαι.

Δες, αυτός που κάθεται πλάι σου
ξαπλώνει συγχρόνως στη νύχτα
κάτω απ' τα δέντρα κάποιου λόφου,
που μπορείς ακόμα να μαντέψεις τον ορίζοντα,
και σφίγγει γύρω απο τους ώμους το μανδύα
μιας παλιάς σκέψης, παλιάς
που ακόμα τον ματώνει.

στην ταράτσα λέτε λίγα λόγια,
κι ο άνεμος, που με την ακανόνιστη πνοή του
σας συντροφεύει,
είναι η παλίντροπη περιπλάνηση της ψυχής του
πάνω στην ταράτσα, χορταστική
σαν μια μπουκιά φρέσκο ψωμί,
και το γυμνό διάστημα που μας βαραίνει μ' όλα του τα μάγια,
που τυλίγει και ξετυλίγει όνειρα, λόφους, αίμα,
το χρόνο πληγώνει και σας απομακρύνει
ατέλειωτα τον ένα απο τον άλλο.

Yves Bergeret
Μτφρ. Χριστόφορος Λιοντάκης

Erik Satie

Gnossienne No 4

Portrait d'Erik Satie - Suzanne Valadon
1893

Το σέλας των αντηχήσεων

Μια γυναίκα λούζεται στην άμμο
Και πέφτουν τα φιλιά της στον αφρό
'Αστρα και μέδουσες προσμένουνε την ιπποκάμπη
Το τηλεσκόπιον εν εγρηγόρσει
Ρουφά το γλεύκος τ' ουρανού
Ο γαλαξίας μετουσιώνεται
Τρέφει τις νοσταλγίες του κ' έπειτα σβήνει
Σαν φως που πια κουράστηκε να περιμένει
Γλυκειά η αναμονή της γυναικός που ελούσθη
Μέσα στο σκότος την συνήντησε ο κουρσάρος
Η καρατόμησις του εχθρού του δεν τον εμποδίζει
Να σχίσει την χλαμύδα του να φανερώσει
Στα μάτια της καλής του
Τα μυστικά των κοιμισμένων πέρα ως πέρα
Μια νύχτα
Δυο νύχτες
Κ' έπειτα φως μέσα στο μέγα πλήθος που κραυγάζει
Κάτω από τον θόλο της ηχούς ενός αιώνος.

Ανδρέας Εμπειρίκος
Απο την Ενδοχώρα (1934-1937)

Comets

Came to London to find myself but in ten million people
Where do you start?
Drunk at a party
You asked me if I was someone else and I say
"Yeah, if it helps you, I won't be myself"
Like Japanese poets who capture a Summer in only three lines
With just one kiss
I want to tell you but it takes all night
You just can't wait for the right time because like comets
It could be the last time
You should always tell them you love them
In case you never see them again

Artist: Piano Magic
Album: The troubled sleep of Piano Magic

Paul Rumsey

"Astrologers" - 2000, 38 x 49 cm

Εργα του καλλιτέχνη εδώ

Πάντα

Θα πάμε πιο μακριά χωρίς να προχωρούμε

Κι απο πλανήτη σε πλανήτη
Απο αστερισμό σ' αστερισμό
Ο Δον Ζουάν των χίλιων και τριών κομητών
Χωρίς να σαλέψει απο τη γη
Γυρεύει νέες δυνάμεις
Και σοβαρεύεται με τα φαντάσματα

Τόσοι κόσμοι ξεχνιούνται
Ποιοί να 'ναι οι μεγάλοι λησμονητές
Ποιός λοιπόν θα μας κάνει να ξεχάσουμε τούτο ή εκείνο

το κομμάτι του κόσμου

Πού είναι ο Χριστόφορος Κολόμβος που του οφείλουμε

τη λησμονιά μιας ηπείρου

Να χάσω

Όμως να χάσω αληθινά
Για να 'ρθει ξάφνου το εύρημα
Να χάσω
Τη ζωή για να βρω τη Νίκη

Guillaume Apollinaire
Μετάφραση: Τάκης Σινόπουλος
Απο τη συλλογή "Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης"

12 πολιτικοθρησκευτικά ποιήματα

4.
Πριν γεννηθεί η Γη κι ο Ουρανός
υπήρχε κάτι το άμορφο
Κι όμως συμπληρωμένο.
Αόρατα χέρια χτίσαν την ομορφιά.
Πριν γεννηθεί η Γη κι ο Ουρανός
Υπήρχε η ρουφήχτρα του χάους.
'Ενας σφυγμός αόριστος που δονούσε μια καρδιά.

Νίκος Σπάνιας
12 πολιτικοθρησκευτικά ποιήματα

Fragmenta

21.
Έναρθρο σύμπαν
δεν είσαι δικό μου
διαστέλλεις το χρόνο
διαστρέφεις το χρόνο

Αναστάσης Βιστωνίτης
Ποιητική συλλογή Fragmenta (1983-1988)

Χωρίς μάσκες

26.
Πότε θα τελειώσει η εσωτερική αυτή νύχτα,
το σύμπαν,
Κι εγώ, ψυχή μου, πότε θα δω τη μέρα μου;
Πότε θα ξυπνήσω απο τον ξύπνο μου;

28.
Καρδιακοί σκλάβοι των άστρων,
Κατακτουμε τον κόσμο πριν βγούμε απ' το κρεβάτι
Ξυπνούμε όμως, είναι σκιερός,
Σηκωνόμαστε, μας είναι ξένος,
Βγαίνουμε απ' το σπίτι μας, είναι ολόκληρη η γη,
Συν το ηλιακό σύστημα, ο Γαλαξίας, το 'Απειρο.

Fernando Pessoa
"Χωρίς μάσκες" (απάνθισμα 241 στοχασμών και στίχων)

Χάος

Πού βαδίζουμε μέσα σ' αυτό το χαμό
μέσα στη νύχτα

Αγαπημένη μορφή
ματιά
χαμόγελο
που ταξιδεύει στο Βορρά

Καράβια και φώτα
στο πέλαγο

Ο δρόμος πλάι στη θάλασσα έρημος

Πού να βαδίζουμε

Γιατί τόσο ασάλευτη η νύχτα
γιατί τόσο βαθύς ο ουρανός

Παντού σκοτάδι
νύχτα γυμνή

Μορφή καθάρια
που χάθηκες στη νύχτα

Θα πορευτούμε
βαθιά θλιμμένοι
μέσα στο δρόμο
των αστεριών

Ο καθένας στο αστέρι του
στη δική του χαρά
στα δικά του δάκρυα

Όχι χαμόγελα
τίποτε πια

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
Ποιητική συλλογή "Ο δύσκολος θάνατος"

Ο χορός των άστρων

Λάμνουν στο αίμα μας νεανικές φρεγάδες
Που φρεσκοπλένουν κάθε αυγή τον άνεμο
Πόσα πλατάνια ονειρευτήκαμε
Με το οξυγόνο της αγάπης
Πόσες κρήνες με αλλόφρονα μηνύματα
Να θρυμματίζονται στην αιχμή του ύπνου

Τα κεντημένα επιφωνήματα στα χέρια μου
Εχέμυθη λιτανεία των άστρων
Τα κλείθρα της γαλάζιας θύρας που άνοιξε
Παντού πουλιά με ανοιχτούς ύπνους
Πετούν τα φτερά τους

Διαλύθηκα σε πουλιά
Με το ένστιχτο του ανέμου
Χάθηκα στο χωρό της πλώρης
Που αντιφεγγούσε στα βαθειά νερά

Οι εσπερινοί περίπατοι στ' αστέρια
Πέφτουν διαμάντια στην παλάμη της αυγής
Αγαπημένο πρόβλημα του στήθους μου
Εαρινό φτερούγισμα της ηλιαχτίδας
Που ράισες την ηρεμία της γης
Κι από τις πορφυρές ραγισματιές
Πετάγονται χίλια ουράνια τόξα.

Δημήτρης Π. Παπαδίτσας

Αόρατοι κατοικούμε σε μια μουσική

Αόρατοι κατοικούμε σε μια μουσική
Σε μια μεγάλη κάμαρα
Σε μια μουσική
Που έχει όργανο την ησυχία
Τραπέζι τη γη
Δάχτυλα τον αγέρα και τη βροχή
Κι έμπνευση τον άνεμο

Αόρατοι κοιμόμαστε στη χλόη
Και κελαηδάμε
Όταν ξαπλώνουμε
Με τα πόδια στον ορίζοντα
Και τους πόθους στον ουρανό
Το φως της αυγής
Είναι η βρύση που μας ξυπνά
Όπως είναι και η κούνια στα παιδιά μας

(1939)

Γιώργος Σαραντάρης
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Στη δόξα των πουλιών (1997)

Το μισό φεγγάρι

(όλοι το νομίζουν για επίλογο μα είναι μόνο το μισό φεγγάρι)
Cepentant c'est la veile
Κάποτε στο καράβι μας
έπεσε το μισό φεγγάρι,
τι να κρατιέμαι, σκέφτηκε,
για μιαν αιωνιότητα
στον θόλο της νύχτας τον ζοφερό.
Μα είπαμε οι ναύτες του καραβιού:
Μισό φεγγάρι καλά σε είχαμε
τη νύχτα μας να γεμίζεις,
να δίνεις με την καμπύλη σου
ελπίδα στα ταξίδια μας.
Τώρα όμως που σε βλέπουμε από κοντά
κόβουν πολύ οι άκρες σου,
και οι καμπύλες σου
στραβώνουν τη ρότα μας.

Έτσι είπαμε –
και μια και δυο το πετάξαμε
στον μαύρο τον ωκεανό.


Θανάσης Τριαρίδης

http:⁄⁄www.triaridis.gr⁄ichbebe⁄ – 2007

Το τραγούδι του τρελού

Ο ήλιος ζει στον ουρανό, το φίδι ζει στη γη.
Χωρίς ασπίδα και κοντάρι προχωρώ.
Μου αρκεί το ψάθινο καπέλο που φορώ
μου αρκεί το καλαμένιο μου ραβδί.

Στον κόσμο τον μικρό και τον απέραντο
γυμνό μ' ηύρε το βράδυ και απένταρο.
Τ' αρχαία μου τα σύνεργα κοιτώ στον ουρανό:
Την Άμαξα, τον Τρίποδα, το Στέμμα. Προχωρώ.
Κοντά στον Εφταπάρθενο Χορό
σ' ένα φαράγγι άστρων σκοτεινό
η κουκουβάγια με ρωτά καθώς περνώ:
"Χουχουχουχούου; Χου;" Δεν απαντώ
γιατί πιο πέρα στη σκιά του Γαλαξία
με περιμένει η πανέμορφη Ευδοξία.

Στον Μπελντεγκέζε ορκίζομαι τον Μέγα
ομόνω στον Ωρίωνα και στον Βέγα
είμαστε οι πρώτοι άνθρωποι και οι στερνοί θεοί
εγώ το Άλφα είμαι και τ' Ωμέγα εσύ.
Απ' της Γυναίκας και του Άντρα τη λατρεία
είναι που ανθίζουν τα κλαδιά του Γαλαξία.

Μέσα στο χέρι της το χέρι μου κρατεί
και περπατάμε στην απέραντη τη γη.
Ποιον θα μπορούσε η γύμνια μας τάχατες να πειράξει
όταν τη λάμψη μας ουδείς αντέχει να κοιτάξει;

(Θεσσαλονίκη 1998-Ραΐνα 2002)

Γιάννης Υφαντής
Περιοδικό "πόρφυρας" 106 Ιαν-Μαρτ 2003