Το τραγούδι του τρελού

Ο ήλιος ζει στον ουρανό, το φίδι ζει στη γη.
Χωρίς ασπίδα και κοντάρι προχωρώ.
Μου αρκεί το ψάθινο καπέλο που φορώ
μου αρκεί το καλαμένιο μου ραβδί.

Στον κόσμο τον μικρό και τον απέραντο
γυμνό μ' ηύρε το βράδυ και απένταρο.
Τ' αρχαία μου τα σύνεργα κοιτώ στον ουρανό:
Την Άμαξα, τον Τρίποδα, το Στέμμα. Προχωρώ.
Κοντά στον Εφταπάρθενο Χορό
σ' ένα φαράγγι άστρων σκοτεινό
η κουκουβάγια με ρωτά καθώς περνώ:
"Χουχουχουχούου; Χου;" Δεν απαντώ
γιατί πιο πέρα στη σκιά του Γαλαξία
με περιμένει η πανέμορφη Ευδοξία.

Στον Μπελντεγκέζε ορκίζομαι τον Μέγα
ομόνω στον Ωρίωνα και στον Βέγα
είμαστε οι πρώτοι άνθρωποι και οι στερνοί θεοί
εγώ το Άλφα είμαι και τ' Ωμέγα εσύ.
Απ' της Γυναίκας και του Άντρα τη λατρεία
είναι που ανθίζουν τα κλαδιά του Γαλαξία.

Μέσα στο χέρι της το χέρι μου κρατεί
και περπατάμε στην απέραντη τη γη.
Ποιον θα μπορούσε η γύμνια μας τάχατες να πειράξει
όταν τη λάμψη μας ουδείς αντέχει να κοιτάξει;

(Θεσσαλονίκη 1998-Ραΐνα 2002)

Γιάννης Υφαντής
Περιοδικό "πόρφυρας" 106 Ιαν-Μαρτ 2003