Οι κινήσεις των άστρων

Όλες οι κινήσεις των άστρων –

Κυκλικές μορφές που κουρνιάζουν δίπλα στο κρεβάτι σου το βράδυ,

Χώνονται μέσα από χαραμάδες , εισχωρούν μέσα σου ,

Σαν εικόνες από ένα φιλί κι ένα δάκρυ ,

Και ξεχνιέσαι και κλαις σα το κορίτσι αυτό ,

Τότε μέσα στη μέση του δρόμου ,

Ένα κενό ρούφηγμα του αέρα σα το καπνό που φεύγει ,

Από το τσιγάρο σου ,

Και μου έλεγες πάντα καλημέρα θυμάμαι ,

Το πρωί –

Μα ποτέ δεν άκουσα αυτή τη λέξη .


Όλες οι κινήσεις των άστρων –

Ρημάζονται μέσα στο γυάλινο ποτήρι που σπάει ,

Γλιστράει από τα χέρια σου και πέφτει στο πάτωμα ,

Χιλιάδες κομματάκια γυαλιά από την καρδιά μου ,

Και τα χέρια μου τρέμουν στην ιδέα της μοναξιάς ,

Ακόμα και όταν τα κρατάνε άλλα δυο ,

Όχι ..

Δεν είναι μικρό αυτό το συναίσθημα ,

Είναι θαμπό και εξαρτημένο από την μέρα και την νύχτα,

Σαν αέρας που τριγυρνάει μα δεν βρίσκει ανταπόκριση στο φως ,

μόνο στο σκοτάδι ..

Ίσως γιατί κινείται στο άπειρο με την ταχύτητα της μοναξιάς και της συγκατάβασης ,

Σαν τα χείλια σου τα βαμμένα με αυτό το κόκκινο χρώμα ,

Που αφήνει μυρωδιές μέσα στα όνειρα μου .


Όλες οι κινήσεις των άστρων –

Μικρές χορευτικές φιγούρες ,

Ένα θέατρο παραλόγου και λογικής ,

Ξεχύνεται μέσα από τα παράθυρα που χτυπάνε μανιασμένα από τον άνεμο ,

Παλλακίδες που σβήνουν σιγά σιγά μέσα από την αίθουσα ,

Μαριονετες που παίζουν τον κόσμο στις κλωστές τους ,

Με ένα μικρό ερώτημα στο χρόνο ,

Τι απομένει ;


Όλες οι κινήσεις των άστρων –

Ένα πρόσωπο που χορεύει γύρω από τον εαυτό του ,

Κοιτάει αριθμούς και λέει ,

Ω ! μα τi μεγάλο που είναι το σύμπαν ,

Και εσύ να είσαι τόσο μόνος ,

Είναι μια ιδέα ;

Η απλά η ιδέα μου ,

Που υποβόσκει κάθε πρωί όταν ξυπνάω ,

Με παίρνει από πίσω καθώς αρχίζω και ντύνομαι ,

Καθώς συνεχίζω την μέρα μου ,

Με το πρώτο μου τσιγάρο και το πρωινό καφέ ,

Ώσπου πέφτει δίπλα μου κουρασμένη το βράδυ για να κοιμηθεί .


Ακόμη δεν αντέχω αυτό το φλογερό χάρτινο φεγγάρι ,

Που με κοιτάει από ψηλά με μια δόση υπεροψίας ,

Σαν να μου λέει πόσο άτυχος είμαι που βρέθηκα εδώ κάτω ,

Εδώ που καθόμουν όταν ήμουν γέρος ,

Και μου έλεγαν ,

Ζεις με την φαντασία σου και μόνο βρε Τάσο ,

Δεν γίνονται αυτά τα πράματα ..

Μα και βέβαια γίνονται τους έλεγα εγώ ,

Οι νεκροί αυτό κάνουνε τα βράδια ,

Μας κοιτάνε σαν τα άστρα με όλες τις κινήσεις τους ,

Με όλες τις κινήσεις των άστρων -


Τάσος Δενελάβας
Συλλογή "Ολες οι κινήσεις των άστρων"