Rosebud

Judas Priest - Diamonds and Rust

We both know what memories can bring
They bring diamonds and rust

Συμμόρφωση

Συμφωνικό ποίημα για 100 μετρονόμους - Ligeti

Toru Takemitsu - Waltz

Από την ταινία "Το πρόσωπο ενός άλλου" του Hiroshi Teshigahara

Coda

Τραγούδια μου,
Τί τάχα ψάχνετε να βρείτε έτσι περίεργα και παθιασμένα στα
      πρόσωπα του κόσμου,
Μήπως ζητάτε τους χαμένους σας νεκρούς ανάμεσά τους;



Ezra Pound
"Lustra"

Καληνύχτα

Με των αλόγων τα φαντάσματα

Ο ΕΚΤΕΛΕΣΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ

"Κάθεσαι στην καρέκλα του",
μου είπαν.

ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Βγήκανε μ' ανοιχτά φτερά
άλογα μαύρα·ακινητούν
στον ουρανό.

ΑΝΑΤΟΛΗ
                                        Στον Χρήστο Μπουρονίκο

Μα η μέρα το σκορπά το μυστικό της. Κ' είπε
"σκοτάδι ας γίνει, ας γίνει φόβος". Ακούστηκαν
χτυπήματα στην πόρτα. Με των αλόγων τα
φαντάσματα περνούσαν οι νεκροί. Σηκώθηκε μια λύπη.
Κι όλοι το 'νιωσαν - ο μάγος είχε φτάσει.
         Τότε πέρασαν χρόνια. Τ' άλογα, ματωμένα
και τρελά, κατέβαιναν στους κάμπους· έπεφταν
στ' αποσπάσματα. Όμως ο μάγος σώπαινε. Τίναζε
μονάχα τα δάχτυλά του, τραβούσε αόρατα σκοινιά.
Ώσπου ανοίξανε τα σπλάχνα του και βγήκε το βαμπάκι.

Ο ΕΝΑΤΟΣ
                                            Στην Ερμιόνη

Την κρύπτη μου αφήνω αυτή τη νύχτα.
Κι αν στο ταξίδι βγεις το φτάσιμο άδικο.
Δίκωχα τρύπια κι αποφόρια
τάφων θα 'ναι ο δρόμος
και σπίτια Τούρκικα που σκέπασε
το ρύζι - αέρας σιγανός
να τρώει τις πόρτες
και φυλλοβόλος μπέης να ξυπνά·
εσκόρπισα αν τρίξει τ' όνομά μου.
Την κρύπτη μου αφήνω· φτάσιμο άδικο:
Ο πληγωμένος πού
και πού τα λέπια του.

Νεκρούς διαδρόμους τώρα κατεβαίνω.
Τυφλά ποντίκια μπόχα υπακοής
κι απαρνημένοι.
Απλώνουν τ' άσπρο χέρι τους και κλαίνε:

"Βλέπεις; Δεν είναι χέρι είναι ρολόι"

Αυτό δεν είναι χάραμα είναι τρόμος.

Ούτε βαρούλκα ούτε φτερά-

με τη φωτιά θα βγω τρελό αγρίμι.

Έτσι να πάω. Σαν ένατος.

Σ' ενέδρα.

Χρήστος Μπράβος
"Με των αλόγων τα φαντάσματα" 

Φωτογραφίες Arthur Tess

Lacrimosa

...έτσι μια ζαλισμένη μουσική εκπυρσοκρότηση
ήταν το σώμα αυτό χειροκροτήματα στο φως
ή και φιλί την ώρα που παίζουμε τυφλόμυγα
η παρουσία σας, Σουζάννα, αναδημιουργώντας
την επιθυμία να κλείσει κανείς τα μάτια
από θερμή ευτυχία και γλυκό πόνο
την επιθυμία να κραυγάσει μέσα στον αέρα
να πεθάνει σκάζοντας στα γέλια με ευτυχισμένα μάτια
με πονεμένο στομάχι και θόρυβο στα γελαστά αυτιά.
Προτού λοιπόν περάσουν όλα αυτά

θέλω να ζήσω φωνάζοντας ότι ζω
μέσα στη μουσική

Από το ποίημα Σουζάννα του Γιώργου Β. Μακρή
Γραπτά Γιώργου Β. Μακρή

Ivan

Η μουσική του γραμμοφώνου

Αφετηρία

Ο φρέσκος καιρός αγαπάει τα νέα φουσκώματα του
αέρα και τα πανένια σύννεφα
του θρυλικού απογεύματος πάνω στον ίσιο δρόμο που
μαυρίζει,
αγαπάει το κρύο ύστερ' απ' τη ζέστη, τη λυπητερή
σταγόνα της βροχής στο μάγουλο,
τον άνθρωπο που πάει ν' ακούσει μουσική, που δίνει
ένα νόμισμα σφυρίζοντας,
ρίχνοντας ένα βλέμμα στον ουρανό, βιβλία, διαμαντικά,
μονοκόμματα πλυμένα τζάμια
γεμάτα διαβάτες και σε μια γωνιά το είδωλο του
ανθρώπου με το πένθος στο αριστερό μανίκι,
το βιβλίο του χορού και του ύπνου ύστερα από το χορό,
το διαμαντικό που έδειξε ο δείχτης της χτες μιλώντας
πριν για τα μαλλιά της
που τα χτένισε το βροχερό απόγευμα στον κομμωτή
που ξέρεις, και που ξέρω και ξέρει
και το χθεσινό κοστούμι μου που το φορώ και σήμερα
και κρυώνω.
Ένιωσα το ρίγος της καταιγίδας που θα 'ρθει
από τα ανεστραμμένα μάτια του ιδιοκτήτη με την
ομπρέλα, και τη γυναίκα
από τα ανεστραμμένα μάτια του σκυλιού στο τρίτο
παράθυρο γεμάτο θυμό και ραπτομηχανή
από το παγωμένο ίχνος του μαγειρικού λίπους γύρω
στη μπλε ρίγα του πιάτου
του καθημερινού σερβίτσιου μας
από το ζαρωμένο δέρμα της παλάμης μου κοιτάζοντας
τον κίτρινο καπνισμένο δείχτη
από το ύπουλο λαμπύρισμα που διακρίνει τη μετόπη
του σχολείου με το αρχαίο ρητό,
με τα μαραμένα παιδιά που τραγουδάνε μαραμένα τραγούδια
για δασκάλους μαραμένους με μαραμένο λουλούδι
στην κουμπότρυπα,
με μαραμένο στομαχάκι να χωνεύει μαραμένα
μεσημεριανά ραδίκια,
που τα σερβίρει ένα μαραμένο χέρι μητρικό με το
μαντήλι κρυμμένο στο μανίκι...
Ένιωσα τα πρώτα συμπτώματα του πυρετού
από την αναγούλα που πονά στα μάτια και πικραίνει
το στομάχι
από το παγωμένο πρόσωπο στο χρώμα του δηλητήριου
που το φανταζόμουν πάντα κίτρινο ωχρό,
από τη δικαιολογία μιας πυραμίδας τσιγάρων
αποπνιχτικά σβησμένων στο τασάκι
από την ψύξη του καυτού κορμιού που έρχεται αιφνίδια
αφήνοντας ζεστό ένα κεφάλι κλόουν ζαλισμένο
σαν ελατήριο
ενώ από δίπλα τα παλτά τραντάζουνε περνώντας τον
αέρα σαν επιβλητικά ζώα.
Ήμουνα στην πλατεία με τους στύλους των φώτων
στο στάδιο της βαφής τους με μίνιο.
Ήμουνα στα μάτια των ανθρώπων, των σκυλιών,
των αλόγων
με τ' αδιάβροχα το χειμώνα, με τα ψαθάκια
το καλοκαίρι
με δυο τρύπες για τ'αυτιά τους στα καλοκαιρινά
ψαθάκια
ήμουνα στους ήχους του μαθήματος πιάνου και στο
γραμμόφωνο
του πλανόδιου με το δίσκο.
Όταν άρχισαν να τρέμουν οι πλάτες μου, να τρίζουν τα
δόντια μου
και να 'μαι ένα με την καταιγίδα που ξέσπασε.
Όταν έγινε ο ήλιος "μέλας ως σάκος τρίχινος"
και πηδούσαν οι κυρίες τις συσσωρευμένες σταγόνες...

ΓΡΑΠΤΑ ΓΙΩΡΓΟΥ Β. ΜΑΚΡΗ

Νίκος Καρούζος - O χρόνος-κακοποιός

Κοσμοπλάστρα Μουσική

Καλή Χρονιά με κοσμοπλάστρα μουσική (σε δύο versions)

Και κυλάς την πρώτη πλάκα,
μουσικό βιολί μου εσύ,
κι από μέσα από τον τάφο,
να η Αγάπη! σαν πρωτόπλαστη ξανανθεί.