παλιός λυχνοστάτης
Ο έρωτας είναι καθισμένος στο κρανίο
Της ανθρωπότητας,
Κι ο ασεβής πάνω σ' αυτόν το θρόνο
Με γέλιο αδιάντροπο,
Φυσάει στρογγυλές φυσαλίδες
Που ανεβαίνουν στον αέρα,
Καθώς για ν' ανταμώσουν τους κόσμους
Στο βάθος του αιθέρα.
Η φωτεινή κι εύθραυστη σφαίρα
Παίρνει μεγάλη ορμή
Ραγίζει και φτύνει τη λεπτή της ψυχή
Σαν όνειρο χρυσό.
Ακούω το κρανίο στη κάθε φυσαλίδα
Να παρακαλεί και να στενάζει:
"Το γελοίο κι άγριο παιχνίδι,
Πότε πια θα τελειώσει;
Γιατί αυτό που το σκληρό σου στόμα
Σκορπά στον αέρα,
Τέρας δολοφόνο, είναι τα μυαλά μου,
Η σάρκα μου και το αίμα μου!"
Charles Baudelaire
"Τα άνθη του κακού"
