Οι κινήσεις των άστρων

Όλες οι κινήσεις των άστρων –

Κυκλικές μορφές που κουρνιάζουν δίπλα στο κρεβάτι σου το βράδυ,

Χώνονται μέσα από χαραμάδες , εισχωρούν μέσα σου ,

Σαν εικόνες από ένα φιλί κι ένα δάκρυ ,

Και ξεχνιέσαι και κλαις σα το κορίτσι αυτό ,

Τότε μέσα στη μέση του δρόμου ,

Ένα κενό ρούφηγμα του αέρα σα το καπνό που φεύγει ,

Από το τσιγάρο σου ,

Και μου έλεγες πάντα καλημέρα θυμάμαι ,

Το πρωί –

Μα ποτέ δεν άκουσα αυτή τη λέξη .


Όλες οι κινήσεις των άστρων –

Ρημάζονται μέσα στο γυάλινο ποτήρι που σπάει ,

Γλιστράει από τα χέρια σου και πέφτει στο πάτωμα ,

Χιλιάδες κομματάκια γυαλιά από την καρδιά μου ,

Και τα χέρια μου τρέμουν στην ιδέα της μοναξιάς ,

Ακόμα και όταν τα κρατάνε άλλα δυο ,

Όχι ..

Δεν είναι μικρό αυτό το συναίσθημα ,

Είναι θαμπό και εξαρτημένο από την μέρα και την νύχτα,

Σαν αέρας που τριγυρνάει μα δεν βρίσκει ανταπόκριση στο φως ,

μόνο στο σκοτάδι ..

Ίσως γιατί κινείται στο άπειρο με την ταχύτητα της μοναξιάς και της συγκατάβασης ,

Σαν τα χείλια σου τα βαμμένα με αυτό το κόκκινο χρώμα ,

Που αφήνει μυρωδιές μέσα στα όνειρα μου .


Όλες οι κινήσεις των άστρων –

Μικρές χορευτικές φιγούρες ,

Ένα θέατρο παραλόγου και λογικής ,

Ξεχύνεται μέσα από τα παράθυρα που χτυπάνε μανιασμένα από τον άνεμο ,

Παλλακίδες που σβήνουν σιγά σιγά μέσα από την αίθουσα ,

Μαριονετες που παίζουν τον κόσμο στις κλωστές τους ,

Με ένα μικρό ερώτημα στο χρόνο ,

Τι απομένει ;


Όλες οι κινήσεις των άστρων –

Ένα πρόσωπο που χορεύει γύρω από τον εαυτό του ,

Κοιτάει αριθμούς και λέει ,

Ω ! μα τi μεγάλο που είναι το σύμπαν ,

Και εσύ να είσαι τόσο μόνος ,

Είναι μια ιδέα ;

Η απλά η ιδέα μου ,

Που υποβόσκει κάθε πρωί όταν ξυπνάω ,

Με παίρνει από πίσω καθώς αρχίζω και ντύνομαι ,

Καθώς συνεχίζω την μέρα μου ,

Με το πρώτο μου τσιγάρο και το πρωινό καφέ ,

Ώσπου πέφτει δίπλα μου κουρασμένη το βράδυ για να κοιμηθεί .


Ακόμη δεν αντέχω αυτό το φλογερό χάρτινο φεγγάρι ,

Που με κοιτάει από ψηλά με μια δόση υπεροψίας ,

Σαν να μου λέει πόσο άτυχος είμαι που βρέθηκα εδώ κάτω ,

Εδώ που καθόμουν όταν ήμουν γέρος ,

Και μου έλεγαν ,

Ζεις με την φαντασία σου και μόνο βρε Τάσο ,

Δεν γίνονται αυτά τα πράματα ..

Μα και βέβαια γίνονται τους έλεγα εγώ ,

Οι νεκροί αυτό κάνουνε τα βράδια ,

Μας κοιτάνε σαν τα άστρα με όλες τις κινήσεις τους ,

Με όλες τις κινήσεις των άστρων -


Τάσος Δενελάβας
Συλλογή "Ολες οι κινήσεις των άστρων"

Χαϊκού

32.

Ακίνητοι. Σαν
να φωτογραφήθηκε
η γη για πάντα.

Γιώργης Παυλόπουλος
"Τριαντατρία χαϊκού"

Η μουσική των σφαιρών

Το πνεύμα βρίσκει τα πράγματα
όταν αυτά πηγαίνουν στον γκρεμό.
Εκεί στα άνθη - διότι ο γκρεμός
ανθίζει με το τραύμα του- εκεί
το χέρι το απολωλός -σαν αρνί-
θα πέσει ξαφνικά μέσα στον εαυτό του.
Απο πάθη -το χέρι- σκληρότατο
απο την απιστία, φτάνει στα νύχια η
απιστία του χεριού και το πνίγει•
θα σωθεί;

Αλλά το πνεύμα επιστατεί.

Εκεί ακριβώς το χέρι ευλογεί την
πτώση του να γίνει τρόπος
της ανόδου• ευλογεί ξανά
να χωρέσει την καινούργια κατάσταση.
Διότι είσαι το χέρι αυτό
η δοτικότητα.

Ακόμη δεν άρχισα να εξηγώ
πώς ξεκίνησε αυτό το πράγμα με το χέρι
που έφερε τα πάνω κάτω. Διότι
κάθε δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι
έχουν απο 'να φεγγάρι να δείξουν - τόσα πολλά
φεγγάρια μαζεύονται στον ουρανό
όταν όλοι δείχνουν με τα δάχτυλα.

Οι μουγκοί μιλάνε διαρκώς αυτή τη μουσική•
με τα δάχτυλά ονειροβατούν σαν να
γνέφουν στο σύμπαν• αλλά
το σύμπαν αποστρέφεται
όλους αυτούς που παριστάνουν τους αδαείς.

Κλεοπάτρα Λυμπέρη
Η μουσική των σφαιρών

Η σφραγίδα

Θα λιγοστεύει η σελήνη
ψηλά, δισκίο που αναβράζει•
θα με τραβούν, καθώς χαράζει,
απ’ της κουβέρτας μου τη δίνη…
Κάποιος θα σπεύδει να με πλύνει,
τα πράγματά μου θα ετοιμάζει –
και της μητέρας μου θα μοιάζει
που πάλι με ξυπνά, με ντύνει
κι έχω εξετάσεις στο σχολείο…
Στην αίθουσα θ’ αγωνιούμε,
θα μας πουν: «κλείστε το βιβλίο»,
δεν θα’ χω (μια ζωή) διαβάσει•
μονάχα στα κλεφτά, πριν μπούμε,
έριξα μια ματιά στην πλάση.

Γιώργος Κοροπούλης

EΛΛΗΝΙΚΟ ΣΟΝΕΤΟ
(Ανθολόγηση: ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ)

Μες τη διαφάνεια του πρωινού

Μες τη διαφάνεια του πρωινού άνοιξα τα παράθυρά µου και σ'
είδ' απ’ όλα τα σηµεία χαρούµενη να κατεβαίνεις, πλαγιά-
πλαγιά τους ουρανούς, πλαγιά-πλαγιά τους λόφους, σα
νάρχεσαι από την αρχή κι άπ' την πηγή του κόσµου. Κουδούνια
και χαµόγελα το φόρεµά σου

που το φιλούν, και το γυρίζουν οι αύρες στο γαλάζιο

κι είσαι παντού µε µι' αγκαλιά τριαντάφυλλα που φέγγουν τις
πέτρες χρωµατίζοντας γύρω µου όταν βραδιάζει.

Μα όταν νυχτώνει, κλείνοντας τα τέσσερα παράθυρά µου, ενώ
στο σκούρο θαλασσί παίρνουν ν' ανθίζουν τ' άστρα, σµίγω έξω
µε του σύµπαντος το µέγα φως, το φως σου, λιώνοντας την
εικόνα σου σ' άχνινα συννεφάκια.

Κι ενώ κάτω άπ' τη στέγη µου γέρνω το µέτωπό µου

κι ακούω σκυµµένος του δικού µου κόσµου τις καµπάνες,

απ' έξω υπάρχεις εσύ: φως, στερέωµα, ουρανός,


Νικηφόρος Βρεττάκος
Η γενιά του 30 (ανθολογία ποίησης)

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν. Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Στην γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στην γύρη των ουράνιων λουλουδιών.

Αργύρης Χιόνης
Ασήμαντα περιστατικά

Ορεινό ταχυδρομείο

θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα
Του Μίλτου Σαχτούρη που το έγραψε


Τρεις θα ήταν ή κόντευε τέσσερις ίσως

Κάποιος αδιάφορος χρόνος στο μαύρο ρολόι της νύχτας

Για τις εφημερίδες του ύπνου

Τους τέσσερις εφήμερους τοίχους

Το σκοτάδι κομμάτι που ερχόταν του εαυτού μου

Από ‘να χώρο θραυσμάτων

Στις ρυτίδες των στίχων ενός θαλασσινού δωματίου

Στις σελίδες ενός περιοδικού καφενείου

Σε μια πλάνη χώρας θαυμάτων

Που από ‘δω μ’ ένα τάλιρο βλέπεται το φεγγάρι

Τον Άρη

Του Κρόνου τον δακτύλιο

Τον στοιχειωμένο πλανήτη

Και τον στοιχειωμένο ποιητή

Αυτό το κεφάλι που βγαίνει από ‘να μπουκάλι

Από μια μπιγκόνια

Από ‘να άλλο δικό μου κεφάλι

Από μιας γυναίκας το σώμα

Μα δεν έχω τίποτα

Αμφιβάλλω μόνο

Αμφιβάλλω

Αν αυτό το σήμα κατατεθέν είναι δικό μου

Αν αυτή η μάρκα του κόσμου είναι δικιά μου

Αν ακόμα κι αυτή η μάρκα του θανάτου είναι δικιά μου

Μα δεν έχω τίποτα

Χειμώνιασα μόνο μέσα σ’ αυτό το πάθος μου

Οργιαστική βλάστηση στα κουτιά των σπίρτων

Άναψα μόνο το τσιγάρο μου

Άλλωστε «αυτό είναι το φως του νου κρύο και πλανητικό»

Ένα μυστικό θα ‘λεγες

Σαν τον άγγελο με το κρίνο

Στάζοντας ολοένα από ‘να σπήλαιο στιλό

Πάνω σ’ ένα πλανήτη νύχτα

Έναν Κρόνο νεκρό

Που από ‘δω δε θα βλέπετε τίποτα

Και τώρα από μιαν άλλη πόλη θα πρέπει να σ’ αποχαιρετίσω

Γιατί αυτή που υπήρχε κάηκε

Γιατί όλα είναι ήσυχα σαν ένα παιγμένο δράμα

Μέσα σε πρόχειρη ζωή

Πρόχειρο φαγητό

Πρόχειρη ηδονή

Κι ο θάνατος πρόχειρος

Έτσι κουνώ τις μέρες μου λίγο λίγο

Προσπαθώ να βγάλω μια δήθεν φωνή

Τρώω καταραμένα ποιήματα

Δίαιτα για θάνατο

Μολυσμένης θάλασσας

Μολυσμένης γενιάς

Μολυσμένης ποίησης

Μολύνθηκα ανίατα μέσα σ’ αυτή την πολιτεία

Που δε θα μ’ ακούς ούτε θα μπορείς να με βλέπεις πια

Έτσι που φόρεσα τα σφραγισμένα φτερά μου

Τα δάχτυλά μου από πυρετό

Παίρνω το χλωμό παιδικό σώμα μου

Τη χλωμή παιδική μου φωτογραφία

Τον χλωμό παιδικό κόσμο μου

Γυρνάω τους καθρέφτες στους νεκρούς

Και σ’ αποχαιρετώ

Αλέξης Τραιανός

Συλλογή: Το δεύτερο μάτι του Κύκλωπα / Cancerpoems (1977)

Οι μικροί γαλαξίες

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ.
Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας
ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.
Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.
Ὅμως, ἐσύ,
δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες
μὲς ἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,
ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ισα, μὲς ἀπὸ σένα,
κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ἕνας μας
μέσα στὸν ἄλλο, σὰ νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη
λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε ἀκίνητοι
κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους -
Ἤσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου ὅλες τὶς στέρνες.
Ἤσουνα φῶς, διαμοιράστηκες. Ὅλες
οἱ φλέβες μου ἔγιναν ἄξαφνα ἕνα
δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια,
στὸ στῆθος, στὸ μέτωπο.
Τ᾿ ἄστρα τὸ βλέπουνε, ὅτι:
δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες καὶ πλέον
κατοικοῦμε τὴ γῆ.

Νικηφόρος Βρεττάκος Ποιήματα

Ο αυτόχειρας

Δε θα μείνει στη νύχτα ούτ’ ένα αστέρι.

Δε θα μείνει η νύχτα.

Θα πεθάνω και μαζί μου όλο

τ’ ανυπόφορο σύμπαν.

Θα σβήσω τις πυραμίδες, τα μετάλλια,

τις ηπείρους και τα πρόσωπα.

Θα σβήσω το θησαύρισμα του παρελθόντος.

Θα κάνω σκόνη την ιστορία, σκόνη τη σκόνη.

Κοιτάζω τώρα το στερνό ηλιοβασίλεμα.

Ακούω το στερνό πουλί.

Κληροδοτώ το τίποτα σε κανέναν.



Jorges Luis Borges
Μετάφραση: Αργύρης Χιόνης

Σύμπαν

Από τη θάλασσα

έφτιαξα για μένα

φέρετρο

δροσιας


Giuseppe Ungaretti

Η όμορφη νύχτα

Τι τραγούδι κι ετούτο απόψε που ανεβαίνει
κι υφαίνει
με ηχώ από κρύσταλλο καρδιάς
τ' αστέρια.

Τι γιορτή πηγής
καρδιάς γαμήλιας.

Δεν υπήρξα παρά
μια λακκούβα σκοτεινιάς

Τώρα δαγκώνω
Διάστημα
καθώς βρέφος τη ρώγα του βυζιού

Τώρα γίνομαι στουπί
στο μεθύσι από Σύμπαν.

Giuseppe Ungaretti
μτφρ. Οδυσσέας Ελύτης

Χαρούμενο τραγούδι

I

Έρχεται η φωνή μου άνεμος του απείρου.
Έρχεται η φωνή μου φορτωμένη την
αρσενική
Γύρη των άστρων∙ έρχεται
Στο λουλούδι του νου σου.

II

Έρχομαι από την άκρη μιας
Αιωνιότητας.
Με προβιά και με έκσταση
Μ' ένα κομμάτι σεληνόφωτο στο μέτωπο
και μ' ένα κέρατο στη ζώνη
Με μνήμες από πάχνη κι από φωτιά
Έρχομαι από την άκρη μιας
Αιωνιότητας.
Άφησα τα χνάρια μου πάνω στον
Πηλό του φωτός.
Φόρεσα τη θωριά του νερού.
Φόρεσα τη δυσκινησία των οστρακόδερμων.
Βόσκησα τους ανέμους κι εξημέρωσα τους ήχους.
Έζησα του λύκου την έκσταση
Μπροστά στον πάγο και τη φωτιά.
Έρχομαι από την άκρη μιας
Αιωνιότητας.
Έρχομαι από την έρημο των άστρων.

III

Έρχομαι από την έρημο των άστρων.
Μοναχικός βαδίζω ερημώνοντας το μέλλον.
Στερεύουν οι πηγές της πλάνης τα πάντα ξηραίνονται.
Πλούσια απλώνεται η άμμος και μονάχα η άμμος
Χώρος για περισσότερη σκέψη
Χώρος για περισυλλογή κι ελευθερία
Χώρος του άδειου και της φωτιάς.
Έρχομαι από κει όπου πηγαίνετε
Έρχομαι από την έρημο των άστρων.
Μοναχικός φυτρώνω μες στην έρημο των λαών. Ώριμος
Ήλιος
Γέρνω από γύρη σοφίας.

Γιάννης Υφαντής
Συλλογή Μανθρασπέντα (1977)

Η Φεγγαράδα

Ἀπὸ αἷμα πουλιῶν πλημμυρισμένο
κρυμμένο μένει τὸ φεγγάρι
πότε πίσω ἀπὸ δέντρα
πότε πίσω ἀπὸ θηρίαπότε πίσω ἀπὸ σύννεφα
μὲ θόρυβο ποὺ ξεκουφαίνει τὰ φτερὰ ἀγγέλων
κάτι θέλουν νὰ ποῦν κάτι σημαίνει
εἶναι ἀκόμα καλοκαίρι
ὅμως μιὰ μυρωδιὰ ἀπὸ θειάφι φράζει τὸ χειμώνα
δὲν ἔχει οὔτε καρέκλα νὰ καθίσεις
καὶ οἱ καρέκλες ἔφυγαν στὸν οὐρανό
Μίλτος Σαχτούρης
Συλλογή σφραγίδα ή η όγδοη σφραγίδα

Αστροναύτης

Υπήρξα κάποτε σκιά
Οι άνθρωποι γερνούσαν
Μες στην αρχαία δυστυχία
Που στοίχειωσε αυτόν τον τόπο

'Ημουν παιδί όταν κοίταξα ψηλά
Κι είπα πως μια μέρα θα χαθώ
Στην αγκαλιά των ουρανών
Για πάντα νέος θα πετώ ψηλά

Τώρα απόλυτη σιωπή
Μες στο απέραντο κενό
ΑΙώνια χάνομαι
Ο χρόνος δεν αφήνει
Τα λυπημένα του σημάδια
Αιωρούμαι σαν έμβρυο
Στην αέναη μήτρα του σκότους

Δεν αντέχω άλλο
Σ΄ αυτό το αχανές νεκροταφείο

Πεθύμησα να δω εκείνη
Την γαλάζια σφαίρα
Να πλησιάζει στο βλέμμα
Να ακούσω την καρδιά μου
Να χτυπά γρήγορα
Καθώς ορμάω σαν τρελός
Μέσα στα σύννεφα

Κώστας Παπαθανασίου
Συλλογή "πέτρινα πουλιά"

Η αλχημεία της αγάπης

Ερχεσαι κοντά μας
απο έναν άλλο κόσμο

Πέρα απο τα αστέρια
και του σύμπαντος το κενό
Διάφανος, αγνός
αφάνταστα ωραίος
φέρνοντας μαζί σου
την ουσία της αγάπης

'Ολοι μεταμορφώνονται
απο το άγγιγμά σου
Η παρουσία σου διαλύει
κάθε εγκόσμιο μέλημα
κάθε βάσανο και κάθε λύπη
προσφέροντας τη χαρά
σε βασιλιάδες και υπηκόους
σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους

Μας μαγεύεις
με τη χάρη σου
και το κακό μεταμορφώνεται
σε καλό

Είσε ο μέγας αλχημιστής

Ανάβεις τη φλόγα της αγάπης
σε ουρανό και γη
στην καρδιά και την ψυχή
κάθε ύπαρξης

Με την αγάπη σου
η ύπαρξη και η ανυπαρξία γίνονται ένα
Ολα τα αντίθετα ενώνονται
τα ανίερα καθαγιάζονται


Τζελαλαντίν Ρουμί (1207-1273)
Τα ερωτικά ποίηματα του Ρουμί

Το τέλος του χρόνου

Εκατομμύρια τόνοι καμένο καύσιμο
για τα βιβλία, για τις στατιστικές και την Κλειώ,
την αγέλαστη βασίλισσα του παπύρου.

Σε μερικούς αιώνες θα 'χουμε γεμίσει τον Γαλαξία
με είδωλα αόμματα και αόρατα ταμ ταμ.

Ίσως κάποια μέρα ο χρόνος
να μην είναι πλέον μια υπόθεση
και κάποιος να διατυπώσει τον ορισμό του,
να ξεσκονίσει ξεχασμένα θεωρήματα
στέλνοντας τη μισή Ιστορία στην Προϊστορία∙
να εφεύρει ξανά τη φύση,
δημιουργώντας μιαν αλλόκοτη πανίδα
από μαγνητικά τέρατα και φωσφορούχα κατοικίδια∙
να στήσει έναν καινούριο Ζωδιακό
με κεραίες, καμπάνες και φτερωτά αστρόπλοια,
προβλέποντας το τέλος του τέλους ή απλούστερα
να βρει τον μαθηματικό τύπο της μνήμης και της λήθης,
να μαρμαρώσει τη ροή,
να κάνει ορατή την τέταρτη διάσταση.

Μου φτάνει η παραλία∙
το σύννεφο που κόβει τη Σελήνη∙
το φόρεμά της πάνω στα νερά∙
ο τρούλος τ' ουρανού - κι απόψε γεμάτος
με ασημένια ιδεογράμματα∙
ο καταπέλτης των άστρων.


Αναστάσης Βιστωνίτης
Δημοσιευμένο στο περιοδικό Εντευκτήριο, τεύχος 62 (Σεπτέμβριος 2003)

Ο κομήτης του Χάλεϋ

Τώρα που ο κομήτης Χάλεϋ

για λίγο θα περάσει δίπλα απ' τη γη,

άνοιξε το παράθυρό σου.
Ίσως προλάβουμε να φιληθούμε,ίσως και κάτι πιο πολύ...



Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Νυχτέρι

Σε τούτο το νυχτέρι

η Σανκάρ κι η Μπαλιστρέρι

μου κρατάνε συντροφιά.

Κι η νύχτα η κοροϊδεύτρα

κράζει και λαλεί

πάλι νταλγκάδες το παιδί.

Αρχέγονες οι μνήμες,τα παπούτσια φαγωμένα

απ' τις κοκκινόπετρες.

Στην ξενιτιά δεν πήγα

ούτ' αρρώστησα

μα το κλαρίνο με τρυπά.

Ανάμεσα στο Βέγα,τον Ντενέμπ και τον Αλτάιρ

υπάρχει μία θέση του ουρανού

όπου θα πάω σαν γίνωσκόνη αστρική,

για κει σας κλείνω ραντεβού.


Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Γύρω στο εφτάστερο τ' αμάξι

Γύρω στὸ ἑφτάστερο τ᾿ ἁμάξι

ἀμέτρητοι γιγάντων κόσμοι καὶ θηρίων,

ὁ Γαλαξίας, ἥλιων ὠκεανός, ὁ Ὠρίων,

τὰ Ζώδια, τοῦ Ἀπείρου τέρατα καὶ τρόμοι.

Μουγκρίζει ὁ Λέων στὴν ἐρμιὰ τῶν αἰθερίων,

κι ἡ Λύρα παίζει, καὶ σὰν τρόπαιο καὶ ἡ Κόμη

τῆς Βερενίκης δείχνεται, ρυθμοὶ καὶ νόμοι

μέσα στὸ χάος χάνονται τῶν μυστηρίων.

Καὶ μὲ τὸν Ἥλιο Κρόνος, Ἄρης, Γῆ, Ἀφροδίτη,

σέρνονται φεύγουν, τρέχουνε κυνηγημένοι

πρὸς τοῦ Ἡρακλῆ τὸ μεγαλόκοσμο μαγνήτη.
Μόνο ἡ ψυχή μου, σὰν τὸ πολικὸ τ᾿ ἀστέρι ἀσάλευτη,

ὅμως λαχταρίζοντας προσμένει.

Δὲν ξέρει ἀπὸ ποῦ ἔρχεται, ποῦ πάει δὲν ξέρει.

Κωστής Παλαμάς