Κοινωνικότητες

Το κορίτσι του μαγαζιού

Για λίγο πάνω μου ακούμπησε
Σα χελιδόνι που απ' τον άνεμο πέφτει σε τοίχο,
Κι εκείνοι σου μιλούν για τις γυναίκες του Σουίνμπουρν,
Και για τη βοσκοπούλα που συνάντησε τον Γκουίντο,
Και για τις πόρνες του Μπωντλαίρ.

Σ' ένα σταθμό του μετρό

Τ' όραμα εκείνων των προσώπων μες στο πλήθος·
Πέταλα σε υγρό, σκούρο κλωνάρι.

Η συνάντηση

Όσην ώρα κουβέντιαζαν για την καινούργια ηθική,
Τα μάτια της μ' εξερευνούσαν.
Κι όταν σηκώθηκα να φύγω,
Τα δάχτυλά της θύμιζαν αραχνοΰφαντο ιστό
Χάρτινης γιαπωνέζικης πετσέτας.


Ezra Pound
"Lustra"

Φωνή

I hear those voices that will not be drowned

Σίγουρα, η φωνή αυτή έρχεται απο ένα πρόσωπο, μοναδικό και ανεπανάληπτο όπως είναι όλα τα πρόσωπα·η φωνή, όμως, δεν είναι πρόσωπο, είναι κάτι που αιωρείται στον αέρα, χωρίς σάρκα και οστά. Βεβαίως, και η φωνή είναι μοναδική και ανεπανάληπτη, αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο: είναι πιθανό, η φωνή και το πρόσωπο, να μην έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους. Μπορεί να ταιριάζουν μεταξύ τους αλλά ταιριάζουν πάντα με έναν τρόπο μυστικό, που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά: η φωνή μπορεί να εκφράζει ό,τι πιο κρυφό και αληθινό διαθέτει ένα πρόσωπο. Να είναι, λοιπόν, ο ασώματος εαυτός σου αυτός που ακούει την ασώματη αυτή φωνή; Σ' αυτή την περίπτωση, είτε την ακούς πραγματικά είτε απλώς τη θυμάσαι και τη φαντάζεσαι, είναι το ίδιο.

Εσύ, όμως, θέλεις να είναι πραγματική η φωνή που ακούς: δεν σε ενδιαφέρει η ανάμνηση ή η φαντασία, σε ενδιαφέρει η δόνηση ενός ζωντανού, παλλόμενου λαιμού.

Τί κρύβεται, άλλωστε, πίσω απο μια φωνή; Κρύβεται ένα ζωντανό πρόσωπο - λαιμός, θώρακας, συναίσθημα-που απελευθερώνει μια φωνή διαφορετική απο όλες τις άλλες. Μια φωνή προϋποθέτει ένα λάρυγγα, λίγο σάλιο, κάποια παιδικά χρόνια, εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής, ένα μυαλό που επιθυμεί να έχει την ικανοποίηση να δώσει τη δική του μορφή στα ηχητικά κύματα. Αυτό που περισσότερο σε ελκύει είναι η χαρά που η φωνή αυτή προσδίδει στην ύπαρξή της: κι αυτή η χαρά σε κάνει να φαντάζεσαι ότι όσο διαφορετική είναι η φωνή, τόσο διαφορετικό είναι και το πρόσωπο που τραγουδάει.

Απόσπασμα απο το διήγημα "ο βασιλιάς αφουγκράζεται" του Italo Calvino

Ακούστε τις "φωνές" του Καβάφη σε απαγγελία Μίμη Σουλιώτη

Μικρό μνημείο στο δυτικό άνεμο

Θα σου χρειάζονταν ένας μανδύας φλογερός
Για να μπορείς να κρύβεις τους εξαίσιους δισταγμούς σου.
Θα σου χρειάζονταν ένα πυρρόξανθο άλογο
Για να βυθίζεις τη μουσική χαίτη του μέσα στη θύελλα των τροπικών.

Θα σου χρειάζονταν ένα σπαθί μ' όλες τις λάμψεις των αστερισμών
Για να μπορείς τη νύχτα να εισχωρείς στα εφιαλτικά όνειρά μας,
Για να μπορείς τη χαραυγή ν' ανοίγεις τα παράθυρα
Και να φυτεύεις άνθη πορτοκαλιάς μέσα στα μάτια μας.

Εσύ, που στεφανώνεις τ' ανάκτορα και τις πυρκαγιές,
Που στεγνώνεις τα δάκρυα και τα ποτάμια,
Που ανακαλύπτεις πορφυρές χορεύτριες μέσα στα τόξα του καπνού,
Που ωριμάζεις την ομορφιά των παιδιών
Βαθαίνοντας το βλέμμα τους με την οδύνη μιας προσδοκίας,

Λυπήσου την ερημική κι άγονη πέτρα
Γιατί κι αυτή ακόμα απο την πνοή σου έχει ζεστή καρδιά,
Κάμε να παρηγορηθεί το απλοϊκό κορίτσι
Που ολομόναχο μ' ένα λυχνάρι μαζεύει φρύγανα μέσα στο δάσος,
Γιατί τα χείλη του έχουν βαφεί με το γαλάζιο αίμα της ίριδας
Που πλήγωσες στο πέρασμά σου
Κ' είναι τα χέρια του δυο φωτεινά ρυάκια

Βοήθησε τους νεκρούς ν' ανοίξουν μόνο για μια στιγμή τα μάτια τους
Και να κοιτάξουν
Κ' ύστερα πάλι σκέπασέ τα μ' ένα ρόδινο χιόνι
Για να θυμούνται λίγη ζεστασιά και κάποια γήινη αίγλη.

Φέρνεις μαζί σου υάκινθους και υπνοβατικές λάμψεις,
Απομεσήμερα θερμά, πνιγμένους ήχους, θρύλους μακρινούς,
Αηδόνια καθρεφτίζοντας όλη τη βλάστηση των ουρανών.
Μεταμορφώνεις τις καπνοδόχες σε πέτρινους αγγέλους
Που φρουρούν τον τρομαγμένο ύπνο των σπιτιών.
Σχεδιάζεις κύκλους και ρόδακες πάνω στα τεφρά τζάμια,
Ξερριζώνεις το τραγικό χαμόγελο των προσωπείων,
Ποτίζεις τις ρίζες μας με την τοξίνη της νοσταλγίας.

Έλα λοιπόν και φώτισε την τυραννισμένη σάρκα μας,
Ξέσχισε τους πικρούς φλοιούς των δέντρων,
Πυρπόλησε τα βλέφαρα όλων των πουλιών,
Ή στόλισέ τα με νυχτερινούς αχάτες.
Σκόρπισε θειάφινα χρώματα μέσα σ' όλα τα κρεβάτια
Για να μην κρύβονται οι γυνάικες τυλιγμένες στα σεντόνια του
Αλλά να βγουν γυμνές έξω στη γη και να καρποφορήσουν,
Να πλημμυρίσουν χλωρασιά τα στήθη τους και ήλιο
Ν' ανθίσουν κάτω απο το δέρμα τους τα νεογέννητα ρόδα.

Τάκης Βαρβιτσιώτης

The dream follower

"Blown away"

"Sowing the seeds of love"

Ο ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ

Ένας ταξιδιώτης

αποκοιμιέται πάνω στ' άλογό του

και βλέπει στ' όνειρό του

πως τάχα το ταξίδι του

είναι ένα όνειρο

που το βλέπει κοιμισμένος

πάνω στ' άλογό του.

"The mind reader"

"Keeping up with the Jones"

Η ΜΝΗΜΗ

Η μνήμη πεταλούδα
πάνω στον καθρέφτη
δεν ξέρει αν κοιτάζει
το είδωλό της ή μιαν άλλη
όμοια πεταλούδα.

"Wet dreams"

Η ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Η πόρτα μισάνοιγε με τον αγέρα

Και μες’ από το άνοιγμα
Για μια στιγμή
Βλέπαμε τη θάλασσα

Και στον καθρέφτη
Σαν άνοιγε η πόρτα
Bλέπαμε πάλι τη θάλασσα.

Το κρεβάτι τα κορμιά μας
και τη θάλασσα.

Φωτογραφίες του Thomas Barbèy, ποίηματα του Γιώργη Παυλόπουλου,
μουσική Planet Caravan

Όταν η πόρτα κλείνει δεν υπάρχω

Shut, shut the door, good John! fatigu'd, I said, Tie up the knocker, say I'm sick, I'm dead (Epistle to Dr. Arbuthnot -Alexander Pope)

Paris: 29 avenue Rapp, 1901 (architect Jules Lavirotte) art nouveau

Όλη η πρόσοψη του κτιρίου εδώ , κι άλλες φωτογραφίες εδώ

Η πόρτα

Αν κλείσεις την πόρτα
Θα μείνουν οι θόρυβοι έξω,
Το φως σκοτωμένο θα 'ναι μια λύπη να το συλλογιέσαι.
Βέβαια μπορείς έτσι να συγκεντρωθείς
Να σκεφτείς προσφιλείς ασχολίες,
Μόνη, όσο να ’ναι η ψυχή διαστέλλεται
Απλώνεται σα μια ζύμη ζεστή
κατακτά τις γωνιές κι’ εκείνες φωτίζονται
Παύουν να ’ναι φωλιές σκοτεινές,
Τα μυστικά σου ξυπνούν, τινάζουν τη νύστα απ’ τα μάτια τους
Θέλουν να σ’ απασχολήσουν ξανά, σ’ αναγνωρίζουν
Και τότε πόσες ώρες ξεκομμένοι απ’ τον κόσμο
Με τις παραισθήσεις μας ζούμε,
Σα να μην έχουμε σώμα άλλο απ’ την ψυχή μας,
Ένα κεφάλι μονάχα
Μες στο σκότος, ανήσυχο,
Ταχυδακτυλουργού, που συστρέφεται,
Γύρω, βουβό[...]

Γ. Ξ Στογιαννίδης

Πρώτες βοήθειες

Αργά.
Το καφενειο άδειασε.
Οι φίλοι έφυγαν.
Κι εγω ρεμβάζω ολομόναχος,
κάνοντας τάχα πως παίζω με τις τρίχες του στήθους μου,
ενώ βγάζω προσεχτικά μια μια
τις σφαίρες της συνομιλίας.


Τάσος Λειβαδίτης
Σημειώσεις-Ποίηση τόμος 2

Της φυγής - Calexico

Sunken Waltz

Washed my face
in the rivers of empire
Made my bed from a cardboard crate
down in the city of quartz
no news,no new regrets
Tossed a susan b.over my shoulder
and prayed it would rain and rain
submerge the whole western states
call it a last fair deal
With an american seal
And corporate hand shake
Take the story of carpenter mike
Dropped his tools and his keys and left
And headed out as far as he could
past the cities and gated neighborhoods
He slept 'neath the stars
Wrote down what he dreamt
and he built a machine for no one to see
Then took flight, first light in the morning.

Άκουσέ το

If you said (Si tu disais)

If you said let's go
If you said I'm sick of this place
I would listen to you
I wouldn't hesitate
And whether it's for a town
A godforsaken place
It wouldn't bother me
I'd be ready as if
I was waiting
If you said up to now
We've gotten by with the blues
I would agree
I would answer that it's true
Every wall,every crack
I am sick and tired of this place
If you said only this
I'd be ready as if
I was waiting
If you said let's go
If you said it was time
I would listen to you
I've been ready for a while
But you never say
You never decide
Never think of what we could do
I don't know why you're still here

Άκουσέ το και εδώ live με την Francoiz Breut

Διαλέγω το ballad of cable Hogue λόγω τρομπέτας το ride part ii και κάποια instrumental με ακκορντεόν και δεν ξέρω γιατί δεν θα μπορούσα με τίποτα να ακούσω το alone again or απ' τους Sweet

Στο εστιατόριο Αστόρια

Στο εστιατόριο Αστόρια στο Βερολίνο
                              ήταν ένα κορίτσι

                                 σαν ασημί δροσοσταλίδα.
Μου χαμογελούσε πάνω απ' τους φορτωμένους δίσκους.
Έμοιαζε με τα κορίτσια της πατρίδας μου που έχασα.
Αλλά γιατί δεν ξέρω
σάπιζε το κάτω μέρος των ματιών της μερικές φορές
Δεν ήταν τυχερό
δε μπόρεσα να καθήσω στα τραπέζια που σέρβιρε.


Ούτε μια μέρα δεν κάθησε στα τραπέζια που σέρβιρα.
                                                Ήταν ηλικιωμένος
                                               κι ανήμπορος θαρρώ
έτρωγε αρρωστιάρικα φαγιά.
Ήξερε ν' αφαιρείται λυπημένα πάνω στο πρόσωπό μου
αλλ' όχι και γερμανικά.
Τρεις μήνες, τρία γεύματα..... 'Ηρθε κι έφυγε.
Ύστερα χάθηκε.
Ίσως στην πατρίδα του να γύρισε
Ίσως να πέθανε προτού γυρίσει.

                     23 Ιούλη 1959

Nazim Hikmet
"Ο νεκρός της πλατείας Μπεγιαζίτ"

Το καλοκαίρι του 1959 στα ραδιόφωνα του Βερολίνου παίζονταν το "Der Tag als der Regen kam" της Dalida, και το "Unter Fremden Sternen" του Freddy Quinn

Έπρεπε τώρα

Έπρεπε τώρα να κάνω αυτό το διάβημα.
Ο πύργος χωρίς τους φρουρούς χωρίς υπαλλήλους
υψώθηκε όλος μπετόν και αδιάτρητα τα τεράστια
τείχη.
Έπρεπε τώρα να βρω τα κλειδιά που πέταξαν
μες στο βαθύ πηγάδι οι υπηρέτες φεύγοντας.
Γύρω στα τείχη πιο ψηλότερα απ το μπόι μου
τα άδεια δωμάτια χρόνια τα στόλιζα
με πράσινες λάμπες
έψαχνα στα σκονισμένα υπόγεια
κουβάλαγα σπάνιες πέτρες σπάνια γέλια
σπάνιο θάνατο
όμως ανέβαιναν οι ποταμοί με μουσικές
πλημμύριζαν το μεγάλο σαλόνι
κ’ εκεί όλα μαρμάρωναν.
Χρόνια ανάμεσα σε μάρμαρα
οι άγρυπνοι λύχνοι δε φώταγαν
όλο και απουσίαζαν.
Όμως επέμενα.
Τους συνωμότες τους χτύπησα.
Δεν έδινα το λόγο στα πουλιά.
Εγώ εξουσίαζα.


Το κεντρικό σημείο – η πλεκτάνη των χεριών
ενώ οι ήρωες έπεφταν
η επαφή των γονάτων -,
Δεν υπάρχει λοιπόν σωτηρία για τούτο το
πλάσμα σου;


Απάντησε μου εσύ – η κρητική προφορά σου
αντίθετη
η σταχτοπράσινη στολή σου αντίθετη -.
Τα σκοινιά δεν κατάλαβες στο λαιμό μας;


Τώρα πως βρέθηκα σε τούτον τον πύργο
εγώ
το πιο καλό σου παιδί
πως βρέθηκα μόνος χωρίς υπηρέτες
χωρίς τα κλειδιά και τα γέλια.


Δεν βρίσκω το ρήγμα σ’ αυτό το μπετόν
σ’ αυτά τα παλιά πηγάδια -
στις ρίζες έψαξα παντού
κλειστές και δε μιλάνε.


Κι έτσι απόμεινα με γεμάτα τα χέρια
αυτό το βαρύ δυναμίτη
που ώρα σε ώρα σκάζοντας θα με τινάξει.
Γι αυτό είναι που γυρίζω τρέχοντας
από σταθμό σε σταθμό
από τοίχο σε τοίχο
γεμάτος με δύναμη άχρηστη
και ξέρω πως σπαταλιέται.
Γι αυτό είναι που σκάβω με τα νύχια μου
αυτές τις ξερές ημερομηνίες
μήπως αστράψει κάποτες μια λύση.


Αυτό δε λέει πως μπορεί πάντα ν’ απουσιάζει.


Μιχάλης Κατσαρός (1919-1998)

Somnus - Sink into oblivion

     Odilon Redon "Sommeil de Caliban",1895-1900

Να βγάλω το κεφάλι μου και να το κλειδώσω στη ντουλάπα

για μια βδομάδα

στο σκοτάδι μιας άδειας ντουλάπας.

Να φυτέψω στους ώμους μου στη θέση του κεφαλιού

ένα πλατάνι

να κοιμηθώ στη σκιά του για μια βδομάδα.

1959

Nazim Hikmet (1902-1963)

"Ο νεκρός της πλατείας Μπεγιαζίτ"

Ο ήχος του ύπνου μου
Andres Segovia - Sarabande Gavotte en Rondeau

Στα νησιά

Στα νησιά που δεν μπόρεσα να πάω
πέταξε και πήγε ο Άγιος-Πεταλούδα.

Μίλτος Σαχτούρης

O Oleg Denysenko και ο Δον Κιχώτης

"The magic of black and white on the shining summits touches the heart with soft and disturbing breath of patina. It is very real... it is forever... The wish to comprehend the absolute truth is so desirable, but so unattainable. And only when we touch it the hope is born again. The holiness of taboo is esteemed. The pilgrim will tread three thousand ways until the echo of the man in the golden helmet will be heard. And tomorrow’s rain will prove the idea of the adherence to the golden mean. Finally the puzzle should be solved." - Oleg Denysenko

Fly bird

Small parade

Secret I

Song

Traveler

Αλλα έργα του Oleg Denysenko μπορείτε να δείτε εδώ

Αρπάζει φωτιά

η μέθη μου προσμένω

τον Δον Κιχώτη

μια κατακόκκινη

να παίξουμε οι δυο μας

παρτίδα σκάκι

μ 'A έπαθλο τα μελάνια σου

"διπλό χαϊκού με ουρά"

Στάθης Κουτσούνης