Μικρό μνημείο στο δυτικό άνεμο

Θα σου χρειάζονταν ένας μανδύας φλογερός
Για να μπορείς να κρύβεις τους εξαίσιους δισταγμούς σου.
Θα σου χρειάζονταν ένα πυρρόξανθο άλογο
Για να βυθίζεις τη μουσική χαίτη του μέσα στη θύελλα των τροπικών.

Θα σου χρειάζονταν ένα σπαθί μ' όλες τις λάμψεις των αστερισμών
Για να μπορείς τη νύχτα να εισχωρείς στα εφιαλτικά όνειρά μας,
Για να μπορείς τη χαραυγή ν' ανοίγεις τα παράθυρα
Και να φυτεύεις άνθη πορτοκαλιάς μέσα στα μάτια μας.

Εσύ, που στεφανώνεις τ' ανάκτορα και τις πυρκαγιές,
Που στεγνώνεις τα δάκρυα και τα ποτάμια,
Που ανακαλύπτεις πορφυρές χορεύτριες μέσα στα τόξα του καπνού,
Που ωριμάζεις την ομορφιά των παιδιών
Βαθαίνοντας το βλέμμα τους με την οδύνη μιας προσδοκίας,

Λυπήσου την ερημική κι άγονη πέτρα
Γιατί κι αυτή ακόμα απο την πνοή σου έχει ζεστή καρδιά,
Κάμε να παρηγορηθεί το απλοϊκό κορίτσι
Που ολομόναχο μ' ένα λυχνάρι μαζεύει φρύγανα μέσα στο δάσος,
Γιατί τα χείλη του έχουν βαφεί με το γαλάζιο αίμα της ίριδας
Που πλήγωσες στο πέρασμά σου
Κ' είναι τα χέρια του δυο φωτεινά ρυάκια

Βοήθησε τους νεκρούς ν' ανοίξουν μόνο για μια στιγμή τα μάτια τους
Και να κοιτάξουν
Κ' ύστερα πάλι σκέπασέ τα μ' ένα ρόδινο χιόνι
Για να θυμούνται λίγη ζεστασιά και κάποια γήινη αίγλη.

Φέρνεις μαζί σου υάκινθους και υπνοβατικές λάμψεις,
Απομεσήμερα θερμά, πνιγμένους ήχους, θρύλους μακρινούς,
Αηδόνια καθρεφτίζοντας όλη τη βλάστηση των ουρανών.
Μεταμορφώνεις τις καπνοδόχες σε πέτρινους αγγέλους
Που φρουρούν τον τρομαγμένο ύπνο των σπιτιών.
Σχεδιάζεις κύκλους και ρόδακες πάνω στα τεφρά τζάμια,
Ξερριζώνεις το τραγικό χαμόγελο των προσωπείων,
Ποτίζεις τις ρίζες μας με την τοξίνη της νοσταλγίας.

Έλα λοιπόν και φώτισε την τυραννισμένη σάρκα μας,
Ξέσχισε τους πικρούς φλοιούς των δέντρων,
Πυρπόλησε τα βλέφαρα όλων των πουλιών,
Ή στόλισέ τα με νυχτερινούς αχάτες.
Σκόρπισε θειάφινα χρώματα μέσα σ' όλα τα κρεβάτια
Για να μην κρύβονται οι γυνάικες τυλιγμένες στα σεντόνια του
Αλλά να βγουν γυμνές έξω στη γη και να καρποφορήσουν,
Να πλημμυρίσουν χλωρασιά τα στήθη τους και ήλιο
Ν' ανθίσουν κάτω απο το δέρμα τους τα νεογέννητα ρόδα.

Τάκης Βαρβιτσιώτης