3 ποίηματα απο την κρύπτη

Μ' ένα μεγάλο ψαλίδι ανοίγει δρόμο ανάμεσα στα έπιπλα, θερίζοντας τα βαριά κλαδιά που φυτρώνουν παντού.  Είναι ανθισμένα, αλλά δίχως πουλιά (έχουνε συναχτεί όλα μέσα στην καμινάδα που δε δουλεύει απο τον περασμένο χειμώνα). "Όμως τα κορμιά τους αναδίνουν τόση ζέστα, που δε χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει γάντια ούτε γκέττες ούτε εκείνες τις μάλλινες κάλτσες που βελάζουν κάθε φορά που προσπαθεί να τις περάσει μέσα στις στενές μπόττες του.

Μέσα στ' ανοιχτά λιονταρίσια στόματα των μπρούτζινων πόμολων του κρεββατιού είχε φυτέψει γαρύφαλλα για ν' ακούει στον ύπνο της το βουητό της μέλισσας που θα πετάει διψασμένη.

Οι καλόγριες, μόλις βγει το φεγγάρι πίσω απ' τα βράχια, πηδούν απ' τα κρεββάτια, λύνουν τα μαλλιά τους, ξεκουμπώνουν τους χιτώνες τους και υπνοβάτιδες, μ' ένα πλεχτό πανέρι στο μπράτσο, κατεβαίνουν στους κήπους.  Γλιστρώντας σιωπηλές ανάμεσα στα δέντρα, ακολουθούν τον ίδιο πάντα δρόμο πάνω σε ράχες και σε κεφάλια περιστεριών.

Ε. Χ Γονατάς

Συλλογή "Η κρύπτη"

Ακούγοντας Black Sabbath - Spiral Architect

Οι νεκροί χορεύουν

(Αποσπάσματα απο τους στίχους των τραγουδιών black sun και tell me about the forest των Dead Can Dance)

Μαύρος Ήλιος

Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων-Ιερόνυμος Μπος

Δολοφόνε!

Άνθρωπε της φωτιάς!

Δολοφόνε!

Είδα τα μάτια των ζωντανών νεκρών.

Το παιχνίδι  της επιβίωσης είναι το ίδιο

Η μάζα των ανθρώπων παίζει το παιχνίδι της αναμονής

Βαλσαμωμένοι, παράλυτοι, πεθαίνωντας απ' το φόβο του πόνου.

Κάθε έννοια ελευθερίας έχει πια χαθεί.

Ηλιος μαύρος σ' ένα λευκό κόσμο

Dead can Dance - Black Sun

Μίλα μου για το δάσος (που κάποτε ονόμαζες σπίτι)

"Hands of the world" - Touhami Ennadre*

Ο τρόπος ζωής μας είναι δεμένος

στην ανέμη της τύχης

Πιστεύω στις απόψεις ενός παλιότερου νόμου

όταν συνηθίζαμε να χορεύουμς στον ρυθμό διαφορετικών τυμπάνων

και αλλάζουμε τον τρόπο ζωής μας

Ναι, παίρνουμε διαφορετικούς δρόμους

Πες μου περισσότερα για το δάσος

που κάποτε ονόμαζες σπίτι

γιατί ο άνεμος τελευταία κλαίει

μέσα απο τα θροΐσματα των φύλλων

Dead Can Dance - Tell me about the forest (you once called home)

Persefone ( the gathering of flowers)

* Για τη δουλειά του Touhami Ennadre θα ακολουθήσει ξεχωριστό post.

Η ζητιάνα της Νάπολης

JINDRICH ŠTYRSKY "On the needles of these days" 1934



Όταν ζούσα στην Νάπολη, στην πόρτα του παλάτσου μου υπήρχε μια ζητιάνα που της έριχνα χρήματα προτού ανεβώ στην άμαξα. Κάποια μέρα, παραξενεμένος που δεν μου έλεγε "ευχαριστώ", κοίταξα τη ζητιάνα· τότε είδα ότι αυτό που περνούσα για ζητιάνα δεν ήταν παρά ένα ξύλινο κασόνι βαμμένο πράσινο, που είχε μέσα κοκκινόχωμα και κάτι μισοσαπισμένες μπανάνες.

 Max Jacob
"το κουτί με τα ζάρια" (1917)

All mine

All the stars may shine bright
All the clouds may be white
But when you smile
Ohh how I feel so good
That I can hardly wait

To hold you
Enfold you
Never enough
Render your heart to me

All mine.......
You have to be

From that cloud, number nine
Danger starts the sharp incline
And such sad regrets
Ohh as those starry skies
As they swiftly fall

Make no mistake
You shan't escape
Tethered and tied
There's nowhere to hide from me

All mine....
You have to be

Don't resist
We shall exist
Until the day I die
Until the day I die

All mine.......
You have to be 

Portishead

Αφήγηση

Στον Έκτορα Κακναβάτο

Απόσπασμα

Απο πολύ ψηλά θα κατεβώ στο χάος της αγκαλιάς σου.  Στην παλάμη μου μια πόλη που βυθίζεται σε γιούλια.  Χρόνια περάσαν απο τότε που η συνάντηση του δρόμου μοίρασε τη ματιά μας σε δυό άσπρους κρίνους. Το πλατύφυλλο καθώς έπεσε χάμου γκρεμίστηκαν τα πάντα.  Μα τί ωραία χαλάσματα με ορχήστρες σκελετών στα οκνά παράθυρα.  Τρία σαράβαλα ανθογυάλια χάσκουν στο κενό.

Τί θα μας φέρεις απο το άπειρο της φλέβας σου.  Δε θέλουμε τίποτε μας φτάνουν το αειθαλές σου βλέμμα και το λάβαρο της γύμνιας σου.  Εδώ είμαστε με τα σήμαντρα του ύφους κομπορρημονούντα στους ανέμους αλαφριοί και στίλβουμε σα χαλίκια.  Το λιμάνι δεν το θυμόμαστε πια, το βίντσι έγινε ράμφος αρπαχτικού ορνέου.  Μακάριος ο ερχομός σου με σκονισμένα ρούχα απ' τη Σαχάρα και το Νείλο.

Εσύ ανάστημα της πιο κρυφής φωνής κατά πού με ταξιδεύεις κατά πού με πίνεις τριανταφυλλιές περίλυπες που αφουγκράζονται τα εμβατήρια της δροσιάς;

Σωστά πολύ σωστά τα λύτρα τώρα πάρε πίσω τη φτερούγα σου πάρε πίσω το γέλιο σου εμένα δε μου φτάνουν.

Δ. Π Παπαδίτσας
Ποίηση 1

Ethan Murrow

Απο την σειρά Rural Myths  (Improbable Stories)

Catherine the Great may have demanded loyalty but only orchids received his love

Απο την σειρά Zero Sum Pilot (A flawed aerial experiment)  

Raw diet increasing audacity and night vision

Απο την σειρά Dust Mining (A community who believe dust is a valuable resource)  

Promise results and ignore debate

Απο την σειρά Narwhal Hoax Drawings

Banvard claimed the Arctic Re Projector

could locate whale movement within a

twenty mile radius

Barnum was constantly making ill-advised

improvements to the Arctic Re-Projector

Άλλα έργα του Ethan Murrow μπορείτε να δείτε εδώ

Η μεγάλη απόδραση

«άκου» μου λέει,

«έχεις δει ποτέ καβούρια σε κουβά;»

«όχι» του λέω.

«λοιπόν, άκου τι γίνεται,

πού και πού κάνα καβούρι

ανεβαίνει πάνω στ' άλλα

κι αρχίζει να σκαρφαλώνει

προς το χείλος του κουβά,

και τότε,

πάνω που είναι έτοιμο ν' αποδράσει

ένα άλλο καβούρι το αρπάζει

και το τραβάει προς τα κάτω».

«έτσι ε; » λέω.

«έτσι» απαντάει

«έτσι ακριβώς είναι κι αυτή η δουλειά,

κανένας δεν θέλει να ξεφύγει

ο διπλανός του

από 'δώ πέρα,

έτσι είναι

τα πράγματα

στις ταχυδρομικές υπηρεσίες!»

«σε πιστεύω» τον βεβαιώνω.

εκείνη τη στιγμή, πλησιάζει

ο προϊστάμενος και λέει,

εσείς οι δύο μιλούσατε,

δεν επιτρέπεται

να μιλάτε στη διάρκεια

της δουλειάς.

εργαζόμουν εκεί

εντεκάμισι χρόνια.

σηκώθηκα απ' το σκαμνί μου

και του όρμησα σαν το καβούρι

που σκαρφαλώνει στο χείλος του κουβά·

έτσι, βγήκα

από 'κεί μέσα.

ήταν απίστευτα εύκολο.

ωστόσο, κανείς δεν με ακολούθησε.

κι ύστερα απ' αυτό,

όποτε έτρωγα

καβουροδαγκάνες

σκεφτόμουν εκείνο το μέρος.

πρέπει να το σκέφτηκα

πέντε-έξι φορές

πριν το ρίξω

στους αστακούς.

[...] μοιάζουν όλα με μια καλή παράσταση,

καθώς αναρωτιέμαι πάλι:

τι γυρεύω εγώ

 εδώ;

Henry Charles Bukowski

Παραμύθι

Ο βασιλιάς πρόσταξε (Σε καταδικάζω να πεθάνεις, αλλά να πεθάνεις ως Ξίος και όχι ως Εσύ) να οδηγηθεί ο Ξίος σε μια χώρα εντελώς διαφορετική. Το όνομά του αλλαγμένο, τα χαρακτηριστικά του παραμορφωμένα αριστοτεχνικά. Κι οι ντόπιοι να του φτιάχνουνε το παρελθόν, μια οικογένεια, χαρίσματα ολωσδιόλου διαφορετικά απο τα δικά του.

Έτσι κι αναθυμόταν κάτι απο την περασμένη του ζωή, τον αντικρούανε, τον έλεγαν τρελό, κτλ...

Του είχαν ετοιμάσει μια οικογένεια, γυναίκα και παιδιά, που λογιάζονταν δικά του.

Εν τέλει, όλα του ΄λεγαν πως ήταν αυτός που δεν ήταν.

Paul Valery, Histoires brisées (1950)

Σύντομες και παράξενες ιστορίες

Jorge Luis Borges - Adolfo Bioy Casares

Ηδονή - le plaisir (1952) Max Ophuls

Η ταινία είναι σπονδυλωτή και βασίζεται σε τρεις μικρές ιστορίες του Guy de Maupassant.

Πρώτη ιστορία - Η μάσκα

Νιάτα και Ηδονή

Ένας άνδρας που κρύβει την ηλικία του πίσω από μια μάσκα για να πηγαίνει σε χορούς και να φλερτάρει τις γυναίκες.

Δεύτερη ιστορία - Ο οίκος Τελιέ

Ηδονή κι Αγνότητα

Η Μαντάμ Τελιέ πηγαίνει με τα κορίτσια της στην εξοχή για το βάπτισμα της ανιψιάς της.
Πρόκειται για έναν οίκο ανοχής, όπου όλοι οι άνδρες της πόλης πηγαίνουν για να περάσουν καλά. Ένα Σάββατο βράδυ και χωρίς προειδοποίηση το μαγαζί κλείνει και οι άνδρες, που δεν έχουν τι να κάνουν , το ρίχνουν στον καυγά.

Τρίτη ιστορία- Το μοντέλο

Ηδονή και θάνατος

“Το Μοντέλο”, με την εκπληκτική Simone Simon ως το μοντέλο ενός καλλιτέχνη που κάνει σχέση μαζί του. Ο ζωγράφος είναι ένας τυπικός γυναικάς κι έχει αφήσει πολλά μοντέλα. Αυτή η περίπτωση όμως, είναι διαφορετική. Η κοπέλα πέφτει από το παράθυρο και μένει ανάπηρη, πράγμα που ωθεί τον ζωγράφο να την παντρευτεί. 

Όλα αυτά, μας λέει ο αφηγητής - Guy de Maupassant, "αποτελούν παλιές ιστορίες μοντέρνων καιρών" και ο Ophuls καθ’ ολοκληρία μας παρουσιάζει το τέχνασμα της δημιουργίας ενσωματώνοντας φυσικά κάδρα εντός ασυνήθιστων μπαρόκ σκηνικών. Η φόρμα και το περιεχόμενο βρίσκονται σε πλήρη αρμονία, με περίτεχνα πλάνα που μας μεταφέρουν την αστάθεια των συναισθημάτων και το πέρασμα του χρόνου, για να καταλήξουμε στο ότι τελικά η ευτυχία δεν είναι κάτι ευχάριστο.