Μια αξιομνημόνευτη φαντασίωση

Βρέθηκα σ' ένα Τυπογραφείο στην Κόλαση και είδα τον τρόπο με τον οποίο η γνώση μεταβιβάζεται απο γενιά σε γενιά.
Στην πρώτη αίθουσα ήταν ένας Δράκοντας-Ανθρωπος, που μάζευε τα σκουπίδια απο το στόμιο μιας σπηλιάς· στα βάθη, κάποιοι Δράκοντες έσκαβαν την σπηλιά.
Στη δεύτερη αίθουσα ήταν μια Έχιδνα κουλουριασμένη γύρω απο τον βράχο και τη σπηλιά, και άλλες που τη στόλιζαν με χρυσάφι, ασήμι και πολύτιμα πετράδια.
Στην τρίτη αίθουσα ήταν ένας Αετός με φτερά και πούπουλα απο αέρα: έκανε το εσωτερικό της σπηλιάς να μοιάζει απέραντο· γύρω πλήθος Αετόμορφοι έκτιζαν παλάτια στους πελώριους βράχους.
Στην τέταρτη αίθουσα υπήρχαν Λιοντάρια απο πύρινες φλόγες, που λυσσομανούσαν τριγύρω και έλιωναν τα μέταλλα σε έμβια υγρά.
Στην πέμπτη αίθουσα υπήρχαν Ακατανόμαστες μορφές, που εκσφενδόνιζαν τα μέταλλα στο διάστημα.
Εκεί τα παραλάμβαναν Άνθρωποι που κατοικούσαν στην έκτη αίθουσα, και έπαιρναν τη μορφή βιβλίων και τακτοποιούνταν σε βιβλιοθήκες.


William Blake
"Οι γάμοι του ουρανού και της κόλασης"
Μτφρ. Χάρης Βλαβιανός

Yvan Goll

Οικοδόμος

Τούτος ο οικοδόμος κατέβηκε απ' τον ουρανό
Τα τραχειά του χέρια επλάσαν
Τον άσπρο ασβέστη των πολιτειών
Και μέχρι τις παρυφές των σύννεφων
Ύψωσε τις επάλξεις των ανθρώπων

Μες στις υπόγειες σύραγγες της νύχτας
Ανακρατάει στο κορμί του ακόμα
Των ανέμων το ρυθμό
Μες στα βαριά στιβάλια του ορχιέται
Ακροβάτης ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή
Και με τους ξυπασμένους διαβάτες του κόσμου ετούτου
Σπάει κέφι
Μεθυσμένος απο τον αψύ ιδρώτα
Μεθυσμένος απο ήλιο γλυκό.

Κρυφακουστής του ύπνου σου

Ακούω την τυφλή πιανίστρια

Να παίζει επάνω στις πλευρές σου

Ακούω τα μαύρα κύματα της νύχτας

Να σπάζουν στην τρυφερή σου περηφάνεια

Το ζώο της αγωνίας σκίζεται απ’ τις λοχμές σου

Και γέφυρες στο αιμάτινο ποτάμι σου γκρεμίζονται

Κρυφακουστής του ύπνου σου

Μετράω τους σφυγμούς του χρόνου μου

 

Συλλογή "Ονειροχλόη"

Μτφρ. Δημήτρης Παπαδίτσας

Giuseppe Arcimboldo the father of surrealism

Quanto naturale et artificioso!

 Fire - 1566

The librarian - 1562

Water - 1566

Νυχτερινά

Ι

Ν' ακούς πάντα

Ν' ακούς το μεγάλωμα της νύχτας

Ν' ακούς των χεριών τον ψαλμό το ξεκόλλημα της πέτρας

απ' τον τοίχο

Ν' ακούς το φυτό που τρίζει το πρωί, το μεγάλωμα της

νύχτας στο δέρμα

Ν' ακούς τον αγέρα στων πουλιών τα κόκαλα

Ν' ακούς του πουλιού το δρόμο την αγάπη του σπιτιού του

νερού το φως

Ν' ακούς των ματιών τη δόνηση καθώς απ' τον ορίζοντα

γυρίζουν

Και ακινητούν σ' άλλων ματιών την αιώρα

Ν' ακούς της φωτιάς τον πανικό, του ζώου το θρήνο

Το άχυρο που καίγεται στον ήλιο

Τον ήλιο ν' ακούς που δέρνεται απ' το φέγγος της σταγόνας

Ν' ακούς του άστρου το χρώμα

Ν' ακούς του άστρου την ευωδιά που ο κόσμος την

ανάσανε κι έγινε περιβόλι

Ν' ακούς στην ερημιά το χοροπηδητό της ρίζας

Ν' ακούς μες στους θορύβους το ψιθύρισμα του νου που τον

καρφώνουμε στον τοίχο

Ν' ακούς τα μαλλιά τα φρύδια το μέτωπο και τη θλίψη τους

Όπως όταν ακούμε στο μυαλό μαχαίρια ν' ακονίζονται

Ν' ακούς τα χέρια ή τις παρειές που είναι μες στα χέρια

ζεστές και τρέμουν

Ν' ακούς την τουφεκιά που αστοχεί όμως που κόβει σε δυο

τα πάντα

Κι ύστερα ο ύπνος πάλι τα ενώνει

Ν' ακούς της χαραμάδας την οδύνη που ευρύνεται να

πεταχτεί ο Θεός

Ν' ακούς το Θεό μες στο φόνο σαν το φλουρί στη νύχτα

Σαν την αστραπή πάνω στο φλουρί

Την καρδιά ν' ακούς

Ν' ακούς τον ουρανό που σαλεύει στου εμβρύου τον ύπνο

Την καρδιά ν' ακούς που γεμίζει τον κόσμο παιδιά κι άλλα

φεγγάρια

Ν' ακούς στο χώμα το άλογο, στο χώμα το σκάψιμο, την

πληγή του νερού

Το τρίψιμο του αλόγου στον αέρα

Ν' ακούς πάντα

Δημήτρης Π. Παπαδίτσας

Νυχτερινά (1956)

Ακούγοντας το "Ατμαν" του Θανάση Παπακωνσταντίνου

Στα ίχνη του Arthur Rimbaud

Σε άδειους δρόμους, τις χειμωνιάτικες νύχτες, άστεγος, παγωμένος και πεινασμένος, μια φωνή έσφιξε την παγωμένη μου καρδιά: «Αδυναμία ή Δύναμη: Υπάρχεις, τούτο είναι δύναμη. Δεν γνωρίζεις κατά που ή γιατί πορεύεσαι, προς πάσα κατεύθυνση να πορευθείς, απάντησε σε καθένα. Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν θα σε βλάψει πιότερο, απ’ ότι σα νάσουν πτώμα». Το πρωί η ματιά μου ήταν τόσο απλανής και το πρόσωπο μου έμοιαζε τόσο άδειο, που κι αυτούς που καταπρόσωπο συναπάντησα, ίσως μήτε να μ’ αντιλήφθηκαν.

"Μια εποχή στην κόλαση"

Άντεν, 19 Μαρτίου 1883

Αγαπητοί φίλοι,
Έλαβα το τελευταίο γράμμα σας και το κιβώτιο με τα βιβλία έφτασε χθες βράδυ. Σας ευχαριστώ.
Η φωτογραφική μηχανή και όλα τα άλλα είναι σε εξαιρετική κατάσταση παρά το ότι τα πήγαν περίπατο μέχρι το Μαυρίκιο, και θα κάνω καλή δουλειά μ' αυτά.
Όσο για τα βιβλία, θα μου είναι πολύ χρήσιμα σ' έναν τόπο όπου δεν υπάρχουν πληροφορίες και όπου αποκτηνώνεται κανείς αν δεν ξαναθυμηθεί ότι είχε διδαχθεί. Οι μέρες και ιδιαίτερα οι νύχτες είναι πολύ μακριές στο Χαράρ, και με τα βιβλία αυτά θα περνώ ευχάριστα το χρόνο. Γιατί πρέπει να σας πω ότι δεν υπάρχει κανένα μέρος κοινής συναναστροφής στο Χαράρ. είναι υποχρεωμένος κανείς να μένει συνεχώς στο σπίτι του. Σκοπεύω εξάλλου να κάνω ένα ενδιαφέρον άλμπουμ με όλα αυτά.
Σας στέλνω μια επιταγή εκατό φράγκων που θα λάβετε και θα μου αγοράσετε τα βιβλία των οποίων ο κατάλογος ακολουθεί. Η δαπάνη για βιβλία είναι χρήσιμη.
Μου λέτε πως μένουν μόνο μερικές εκατοντάδες φράγκα απο τα χρήματα που σας έστειλα παλιά. ΄Οταν θα σας ζητήσουν την αξία του γραφόμετρου (όργανο στατικής) που παρήγγειλα στην Λυών, πληρώστε λοιπόν με αυτό που μένει. Θυσίαζω όλο αυτό το ποσό.
Έχω εδώ πέντε χιλιάδες φράγκα που δίνουν στν ίδια την εταιρεία τόκο 5%. δεν είμαι λοιπόν ακόμη κατεστραμμένος. Το συμβόλαιό μου με την εταιρεία λήγει τον Νοέμβριο.
Επομένως έχω μπροστά μου οκτώ μήνες προς 330 φράγκα, ήτοι περίπου 2.500 φράγκα, δηλαδή στο τέλος του έτους θα έχω τουλάχιστον 7.000 φράγκα στο ταμείο, χωρίς να υπολογίσω ότι μπορώ να μαζέψω πουλώντας και αγοράζοντας κάτι για λογαριασμό μου.
Μετά τον Νοέμβριο, αν δεν με επαναπροσλάβουν, θα μπορώ να κάνω μια μικρή επιχείρηση που θα μου αποφέρει 60% σε έναν χρόνο. Θα ήθελα να έχω γρήγορα, σε τέσσερα ή πέντε χρόνια, καμιά πενηνταριά χιλιάδες φράγκα. και μετα θα παντρευτώ.
Φεύγω αύριο για τη Ζέιλα. Δεν θα έχετε νέα μου πριν απο δυο μήνες. Σας εύχομαι καλό καιρό, υγεία, προκοπή.
Δικός σας

Ρεμπώ

Στείλτε πάντοτε στο Άντεν.
Dunod, 49 quai dew Grands-Augustins, Παρίσι:
Debauve, Εκτέλεση έργων, 1 τόμος                          φρ. 30
Lalanne-Sganzin, Υπολογισμοί επιχωματώσεων                  2
Debauve, Γεωδαισία, 1 τόμος                                      7,50
Debauve, Υδραυλική, 1 τόμος                                         6
Jacquet, Χάραξη καμπυλών, 1 τόμος                                6
Βιβλιοπωλείο Masson:
Delaunay, Στοιχεία Μηχανικής                                         8
Liais, Εγχειρίδιο εφαρμοσμένης αστρονομίας                    10
Σύνολο                                                              φρ. 69,50

Αυτή είναι η περίφημη καρτ-ποστάλ που ανακάλυψαν πρόσφατα και απεικονίζει τον Αρθούρο Ρεμπώ στην βεράντα του ξενοδοχείου hotel de l' univers στο Αντεν της Υεμένης γύρω στα 1880 μαζί με μια παρέα πέντε Γάλλων και μιας γυναίκας στα λευκά. Ο ίδιος κάθεται δίπλα στη γυναίκα.

Είναι η μοναδική φωτογραφία του Ρεμπώ ως ενήλικα - απο τις τέσσερις συνολικά που έχουν βρεθεί - όπου φαίνεται αρκετά ευδιάκριτα το πρόσωπό του.

Γίνεται λόγος για απάτη. Απάτη ή όχι είναι μια πολύ πιθανή απεικόνιση της πραγματικότητας. Ενα στιγμιότυπο της πολύχρονης ζωής του στο Αντεν. 

Ονειροπόλος

Ο Ονειροπόλος σε πέντε συνέχειες με τυχαία σειρά και σε άγνωστο χρόνο

IV

Εμελέτησε. Επούλησε κάποιο σπίτι που είχε, και αγόρασε χημικά όργανα. Κλεισμένος ολημέρα σ' ένα υπόγειο, έκανε σειρές πειραμάτων, αρχίζοντας απο τα πιο απλά και τολμώντας τ' αδύνατα. Ανέλυε τις ουσίες, ήλεγχε τους τύπους που παραδέχτηκε η επιστήμη. Προσπαθούσε να βρει ένα λάθος στα δεδομένα της, κι απο το λάθος αυτό να βγάλει το νέο στοιχείο. Μέσα στο υδρογόνο ή το οξυγόνο, μπορούσε να υπάρχει, σε μικρή βέβαια αναλογία, ο Χρόνος. Δεν αποθαρρυνόταν. Γεμάτος χαρά επανελάμβανε το πείραμα που απέτυχε.
Παρακολουθούσε τη ζωή απο την εφημερίδα. Χαμογελούσε πονηρά στη σκέψη ότι κανένας δεν τον παρακολουθεί τον ίδιο. Όλοι, σκυμμένοι στις δουλίτσες τους, συλλογίζονταν μόνο πώς να τα βολέψουν. Όταν όμως θα τελειοποιούσε την εφεύρεσή του και θα περιόριζε το Χρόνο μέσα σ' ένα γυαλί του εργαστηρίου του, να ιδούμε τους μεγαλόσχημους κυρίους που γέμισαν τον κόσμο με σαπουνόφουσκες. Να ιδούμε τί θα γίνουν οι τόκοι και τα επιτόκια του απέναντι τοκογλύφου. Να ιδούμε με ποια ημερομηνία θα βγάζουν τις εφημερίδες τους.

Κ. Γ. Καρυωτάκης
"Τα πεζά"

Στο Βάλτο

Οδοιπόρος μέσα απο τον μαύρο άνεμο· στη
Γαλήνη του βάλτου μουρμουρίζουν οι πεθαμένες
Καλαμιές.
Ένα σμήνος άγριων πουλιών διασχίζει εγκάρσια
Τον γκρίζο ουρανό.
Πετώντας πάνω απο μουντά ποτάμια.
Αναταραχή. Στην ερειπωμένη καλύβα
Φτερουγίζει με μαύρα φτερά η σήψη.
Σακατεμένες σημύδες αναστενάζουν στον άνεμο.
Βράδυ στην άδεια ταβέρνα. Η γλυκιά μελαγχολία
Των κοπαδιών που βόσκουν
Τυλίγει το δρόμο του γυρισμού,
Εμφάνιση της νύχτας: φρύνοι αναδύονται
Απο τα ασημένια νερά.


Georg Trakl
"Η γαλάζια ψύχωση"
Μτφρ. Ιωνάννα Αβραμίδου

The Victorian Surrealism of Jeffrey Michael Harp

Sic itur ad astra

Guardians of the New Frontier

 

Syntax across the Whisper Room

  

Αλλα έργα του Jeffrey Harp μπορείτε να δείτε εδώ κι εδώ  (δυστυχώς η επίσημη ιστοσελίδα του δεν λειτουργεί)

Δάκρυ Χαράς

Όπως μια νύχτα του Αυγούστου που περπατάς στους κεντρικούς

φωταγωγημένους δρόμους

κι ακούγοντας ν' ανοίγει ένα παντζούρι στο τελευταίο πάτωμα

σηκώνεις το κεφάλι κι αντικρύζεις τον ουρανό να γαλαζώνει

όπως ανεβαίνει το νερό μέρες και μέρες

κ' ένα πρωί λαμποκοπάει σταγόνες φως πάνω στα φύλλα

όπως ένα χέρι γυναικείο που το σφίγγεις κάθε τόσο τυπικά

φτάνει μια μέρα π' αχνοτρέμει μιαν ιδέα μέσα στην παλάμη σου

τόσο αχνά λες κι άξαφνα το κράτησες ολόγυμνο

έτσι αργά κρυφά και ανεπαίσθητα

κάτι θα πρέπει μέρες τώρα μήνες ίσως χρόνια

ν' αργοκυλούσε μες στις κουρασμένες στις σκουριασμένες φλέβες μου

κάποιο αιμοσφαίριο που 'φτασε ξάφνου ως τα μάτια και κύλησε σαν

δάκρυ

δάκρυ χαράς που χύνει ο ισοβίτης

όταν μαθαίνει πως κατέβηκε

με χάρη

στα εικοσιπέντε.

Άρης Αλεξάνδρου

"Ποιήματα" (1941-1974)

Ακούγοντας και απολαμβάνοντας  Mussorgksy-Pictures at an exhibition 
Συνεχίζοντας με Liszt - Hungarian Rhapsody No5 in E minor

Δευτερεύουσες Προτάσεις

Για να βεβαιωθεί η μια αίσθηση απ' την άλλη

ότι είναι αίσθηση και ουρανόχρωμα αποσπάσματα

για να βεβαιωθούνε τ' αποσπάσματα ότι ενώ το σκοτάδι είναι το μέρος του

φωτός και ότι δεν είναι αφή και σύλληψη χαράματος στα Ρείκια

(στα Ρείκια κάθε χαλίκι όμοιο αστερισμός κοχλάζει μέσα στο κεφάλι

κι' ώς ανεβαίνουμε απο βατομουριά σε σκίνο

πυρώνει μες τη χόβολη του ονείρου)

'Ομως για να βεβαιωθεί το κοίλο του χεριού απο το σφαιρικό του απόν

για να βεβαιωθεί η πρόσθεση στα λογαριθμικά μας βήματα, ο δρόμος του

θανάτου

όχι ο πολύβουος, αλλά ο πολύβουος εξοστρακισμένος

ο θάνατος σφυροκοπιά χρωμάτων, ίλιγγος ύψους

(Ελένη Γαλάτεια Σταυραητέ που σας έχω με τη θάλασσα και με την αμμουδιά

μοιραστεί)

Όμως για να βεβαιωθεί το τρισυπόστατο των γεγονότων

το κύτταρό μου που βούιξε και τώρα σωπαίνει τρισυπόστατο

για να βεβαιωθεί με σίγουρη ακοή και όραση το αφανές χαντάκι

που έσκαψε με το άγγιγμά της πάνω μου η ανάσα

για να βεβαιωθεί η ανάσα μέσα στους ψίθυρους του Ιουλίου

Για να βεβαιωθεί η βεβαιότητα ότι τώρα μιλώ και μαθαίνω

ότι τώρα ή προτύτερα πάγωσε το χέρι μου στην κίνησή του να δρέψει βρύο

της νύχτας

ότι η νύχτα δεν είναι νύχτα ούτε το βρύο φως έρωτα

ότι ο έρωτας δεν είναι δροσαυγή κι' ανοιχτό νόημα-στόμα

κι' ότι δεν είναι ανάποδο φωτιάς που ψιχαλίζει

κι' ότι είναι απ' τον κόσμο που δεν ακούγεται ακουόμενος συνέχεια

απο το τώρα ως το πότε κι' ως το ποτέ των πλασμάτων

για να βεβαιωθεί.

Ρείκια Κυλλήνης 22.7.82

Δ. Π. Παπαδίτσας (1922-1987)

Περιοδικό Η λέξη

Robert and Shana ParkeHarrison

The architect's brother

Earth Elegies

"Procession"

"Flying Lesson"

"Da Vinci's wings"

"Low tide"

"My photographs tell stories of loss, human struggle, and personal exploration within landscapes, scarred by technology and over-use...strive to metaphorically and poetically link laborious actions, idiosyncratic rituals and strangely crude machines into tales about our modern experience".

-Robert ParkeHarrison

Για να δείτε κι άλλες φωτογραφίες των ParkeHarrison πατήστε εδώ κι εδώ

Nocturnes

HOW SWEET THE MOONLIGHT

How sweet the moonlight sleeps upon this bank!
Here will we sit, and let the sounds of music
Creep in our ears: soft stillness and the night
Become the touches of sweet harmony.

"The Merchant of Venice, Act 5, Scene 1 "
William Shakespeare


Ακούστε το
"How sweet the moonlight" from The Merchant of Venice OST.
Composed by Jocelyn Pook and performed by Andreas Scholl

WITH WAND' RING STEPS

The world was all before them,
Where to choose their place of rest,
And providence their guide:
They hand in hand With wand'ring steps And slow,
through Eden Took their solitary way.


From "A Paradise Lost"
By John Milton


Ακούστε το
"With wand'ring steps" from the Merchant of Venice OST
Composed by Jokelyn Pook and performed by Andreas Scholl

BRIDAL BALLAD

The ring is on my hand,
And the wreath is on my brow;Satin and jewels grand
Are all at my command,
And I am happy now.

And my lord he loves me well;
But, when first he breathed his vow,
I felt my bosom swell -
For the words rang as a knell,
And the voice seemed his who fell
In the battle down the dell,
And who is happy now.

But he spoke to re-assure me,
And he kissed my pallid brow,
While a reverie came o'er me,
And to the church-yard bore me,
And I sighed to him before me,
Thinking him dead D'Elormie,
"Oh, I am happy now!"

And thus the words were spoken,
And this the plighted vow,
And, though my faith be broken,
And, though my heart be broken,
Here is a ring, as token
That I am happy now!

Would God I could awaken!
For I dream I know not how!
And my soul is sorely shaken
Lest an evil step be taken, -
Lest the dead who is forsaken
May not be happy now.


Edgar Alan Poe

Ακούστε το
"Bridal ballad" from the Merchant of Venice OST
Composed by Jokelyn Pook and performed by Hayley Westenra

HER GENTLE SPIRIT

Ακούστε το
From the Merchant of Venice OST
Composed by Jokelyn Pook

Οίκτο δεν έχω πια

Οίκτο δεν έχω πια για μένα
Τη σιωπηλή μου οδύνη δεν μπορώ να εκφράσω
Τα λόγια που λογάριασα να ειπώ μεταβλήθηκαν σε άστρα
Ένας Ίκαρος προσπαθεί ν' ανυψωθεί ως τα μάτια μου
Κομιστής ήλιων φλέγομαι στο κέντρο δυό αστερισμών
Τι έκαμα στα θεολογικά θηρία της γνώσης
Σ' αλλοτινούς καιρούς έρχονταν οι νεκροί να με λατρέψουν
Κι έλπιζα να τελειώσει ο κόσμος
Μα το δικό μου τέλος σαν τη θύελλα καταφθάνει.

Guillaume Apollinaire
μτφρ. Τάκης Σινόπουλος

Remedios Varo

Icon

Energia Cosmica

Celestial Pabulum

O Octavio Paz της αφιέρωσε το ποίημα του "Remedios Varo appearances and disappearances"

[...]
In Appearance she paints Disappearance.
Roots, fronds, rays, locks of hair, flowing
beards, spirals of sound: threads of death,
of life, of time. The weft is woven and un-
woven: the unreality that we call life, the
unreality that we call death… only the canvas
is real. Remedios the anti-Moira.
She does not paint time, but the moments when
time is resting.
In her world of stopped clocks, we hear the
flow of substances, the circulation of shadow
and light: time ripening.
Forms seek their own form, form seeks its own
dissolution.

'Αλλα έργα της Remedios Varo μπορείτε να δείτε κι εδώ

Τόσο πολλοί αστερισμοί

Τόσο πολλοί αστερισμοί, που
κάποιος μάς προτείνει. Ήμουν,όταν σε κοίταξα - πότε; -,
έξω
στους άλλους κόσμους.

Ω εκείνοι οι δρόμοι, γαλαξιακοί,
ω εκείνη η ώρα, που
πρόσθεσε τις νύχτες στο βάρος των ονομάτων μας
και τις ζύγισε μαζί. Δεν είναι,
το ξέρω, δεν είναι αλήθεια
ότι ζήσαμε, πέρασε μόνο
μια ανάσα τυφλή ανάμεσα σε
εκεί κι όχι-εδώ και κάποτε,
σαν κομήτης σφυρίζοντας πέρασε ένα μάτι
προς κάτι σβησμένο, μες στα φαράγγια,
εκεί που η φωτιά ξεψύχαγε, στεκόταν
λαμπρός μαστοφόρος ο Χρόνος,
κι από μέσα του βλάσταινε κιόλας
προς τα πάνω και κάτω και πέρα, ό,τι
είναι ή ήταν ή θα είναι -,
εγώ ξέρω,
ξέρω και ξέρεις, εμείς ξέραμε,
εμείς δεν ξέραμε, αφού
ήμασταν εδώ και όχι εκεί,
και κάποτε, όταν
μόνο το τίποτα στεκόταν ανάμεσα, βρίσκαμε
εντελώς ο ένας τον άλλο.

Paul Celan
Συλλογή "Του κανενός το ρόδο"
Μτφρ. Χρ. Λάζος

Αυγή

Γρήγορα χέρια κρύα
Τραβούνε έναν ένα
Του σκοταδιού τους επιδέσμους
Ανοίγω τα μάτια
Ακόμα
Είμαι ζωντανός
Στο κέντρο
Μια πληγής ακόμα φρέσκιας

Octavio Paz
Μτφρ. Αργύρης Χιόνης

Ακούγοντας "Tonight" απο Tindersticks

Philip Ayers

"The Dome "

Ink, watercolor,and gesso on Arches 20X30 inches 2005-06

'Αλλα έργα του Philip Ayers μπορείτε να δείτε εδώ

Ο αυτοαγαπώμενος συγγραφέας αφιερώνει τούτες τις γραμμές στον εαυτό του

Δυο φράσεις
σα δυο χτυπήματα βαριά:
Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι - τα του Θεού τω Θεώ.
Όμως εγώ
τέτοιος που είμαι
πού να χωθώ
ποιά μονιά τάχα μου προορίστηκε;
'Αν ήμουνα
μικρός
σαν το μεγάλο ωκεανό,
στ' ακροδαχτύλια των κυμάτων μου θα υψωνόμουν,
με την παλίρροιά μου να χαϊδεύω τη σελήνη.
Πού να 'βρω εγώ την ερωμένη εκείνη
που να 'ναι στα δικά μου μέτρα;
Δε θ' άντεχε σ' αυτόν το μικροσκοπικό ουρανό.
'Αν ήμουνα φτωχός σαν ένας
εκατομμυριούχος.
Αλλά η ψυχή τα χρήματα χλευάζει:
πάντα ένας κλέφτης κατοικεί εκεί μέσα ακόρεστος.

Για την αφηνιασμένη ορδή των επιθυμιών μου,
όλων των Καλιφορνιών δε θα 'φτανε ο χρυσός.

Εάν αδέξια ήταν η γλώσσα μου καθώς
του Δάντη
ή του Πετράρχη!
Σκέψου, ν' ανάβει την ψυχή του μοναχά για μιαν,
όλους τους στίχους του για κέινη να ξοδεύει!
Τα λόγια μου
κι ο έρωτάς μου
είναι μια αψίδα θριάμβου, να:
κάτω της σε μεγάλη ακολουθία
παρελαύνουν ατέλειωτη σειρά
οι ερωμένες όλων των αιώνων.
'Αν ήμουν σιωπηλός
καθώς ο κεραυνός
μ' ένα μονάχα βρυχηθμό,
θα τράνταζα την ετοιμόρροπη της γης μονή.

Μα αν η πελώρια μου φωνή
ουρλιάξει μ' όλη της τη δύναμη
τότε συστρέφοντας τα πύρινά τους χέρια οι κομήτες
απ' την απελπισία τους θα συντρίβονταν.

Αν των ματιών μου οι ακτίνες κατατρώγανε τη νύχτα,
αν ήμουν θαμπός
όπως ο ήλιος!
Δουλειά δικιά μου
να ποτίζω με φως
τον αχαμνό κόρφο της γης, δω χάμου.
Θα περάσω
σέρνοντας τον τεράστιον έρωτά μου.
Απο ποιά νύχτα,
έξαλλη,
πυρετική,
ποιοί Γολιάθ μ' έχουν συλλάβει
τόσο μεγάλον
κι ανώφελον τόσο;

Vladimir Mayakovsky (1893-1930)
Μτφρ. Γιάννης Ρίτσος

Μυρίζοντας φράουλες και ακούγοντας τον άνεμο

William Blake

Sconfitta from The song of Los -1795

Αλλα έργα του William Blake μπορείτε να δείτε εδώ