13 Φεβρουαρίου.- Πρόκειται για μια ατιμία! Μια αρνησιδικία! Μια απαίσια δολοφονία!
Το διάταγμα δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες και να που ανάμεσα στους "καταναλωτές των οποίων η συντήρηση δεν μετριέται απο κανένα πραγματικό αντάλλαγμα", βρίσκονται οι καλλιτέχνες και οι συγγραφείς!
Δεν μπορώ να μην κατανοήσω τη σκοπιμότητα του μέτρου να συμπεριλάβει τους ζωγράφους, τους γλύπτες, τους μουσικούς. Αλλά τους συγγραφείς; Υπάρχει εδώ μια ασυνέπεια, ένας παραλογισμός που θα καταγραφεί σαν η υπέρτατη ντροπή της εποχής μας. Γιατί τελικά, και μπορώ να το πω μ΄όλη τη μετριοφροσύνη που με διακρίνει, δεν χρειάζεται απόδειξη για τη χρησιμότητα των συγγραφέων και ιδιαίτερα την δική μου. Παρόλα αυτά δεν θα έχω δικαίωμα παρά σε δεκαπέντε μέρες ύπαρξης το μήνα!
..................................................................................
14 Απριλίου.- Συνάντησα τον Μαλεφρουά στο μετρό. Μου είπε ότι το διάταγμα για τον περιορισμό της ζωής άρχισε ήδη να φέρνει τα αποτελέσματά του. Μια και οι πλούσιοι θίχτηκαν περισσότερο απο το μέτρο, η μαύρη αγορά έχασε τους καλύτερους της πελάτες και έτσι οι τιμές των προϊόντων έπεσαν αισθητά. Υπάρχουν ελπίδες ότι σύντομα θα ξεμπερδέψουμε μ' αυτή την πληγή. Γενικά ακούγεται ότι οι άνθρωποι διατρέφονται καλύτερα και όπως παρατήρησε ο Μαλεφρουά οι Παριζιάνοι φαίνονται να έχουν αποκτήσει καλύτερο χρώμα. Αυτή η διαπίστωση μου έδωσε μια κάποια χαρά.
Συνεχίζεται...
