Κι αίφνης το άρρητο μια σαστισμένη σαύρα
πάνω σε ξερολιθιά
στα εσώρουχα του καταρράχτη
στην αυπνία του κροταλία
στην αφράτη γεωμετρία των φράκταλς
Σκαριά σχημάτων στήνουνε τον χώρο
ο χρόνος είναι ηχοβλεψίας αιρεσιουργός
η απόχη του δεν πιάνει το άρρητο
ούτε τη μάζα του που δεν αλλάζει σε ενέργεια
κι ας πάει να την ξεσέρνει το άγιο φως του Άλμπερτ
Τα νετρίνα δεν έχουν τίποτα που να μετριέται
το μόνο που μπορούν είναι που καταδιώκουν τ' όνομά τους
οι πλανήτες να ψήνουνται στο ερυσίπελας
το ανθηρό εκτόπλασμα του εγώ
να πέφτει σε πληθυντικούς εγείς εγών
κι ο λαμπαδίας βήμα χήνας στο λιθόστρωτο
Ώ άγρια νοημοσύνη του Χάους
τα όρια τα όρια
το άνευ.
Έκτωρ Κακναβάτος
"Χαοτικά Ι"
