Zichy Mihaly "It's mine"
[...]
"Ορκίζομαι στην πρώτη μέρα του Θεού
Ορκίζομαι και στη στερνή ημέρα του,
Ορκίζομαι στην ήττα του εγκλήματος,
Στης αιωνίας αληθείας τον θρίαμβο·
Ορκίζομαι στης πτώσης μου το βάσανο,
Στον κατακάθαρο της νίκης ρεμβασμό·
Ορκίζομαι σ' αυτή μας τη συνάντηση,
Στον φρικτό κίνδυνο του ξαναχωρισμού·
Εις των πνευμάτων τα κοπάδια ορκίζομαι,
Στην τύχη όλων, που τους είμαι κύριος,
Εις τις ρομφαίες των αγγέλων των καλών,
Των ακοιμήτων μου εχθρών,-ορκίζομαι·
Ορκίζομαι στον ουρανό, στα τάρταρα,
Σ' ότι η γη έχει ιερό, και εις εσέ·
Ορκίζομαι στο τελευταίο βλέμμα σου,
Ορκίζομαι στο πρώτο μου το δάκρυ,
Εις την πνοή του άκακού σου στόματος,
Στα κύματα των μεταξένιων σου μαλλιών·
Μά την ευδαιμονία, μά τα βάσανα,
Μά και τον έρωτά μου που αισθάνομαι,-
Αρνήθηκα την παλαιάν εκδίκηση,
Αρνήθηκα τις σκέψεις τις περήφανες·
Της πονηράς της κολακείας το κεντρί
Νου κανενός δεν θα ταράξει στο εξής.
Να φιλιωθώ εγώ θέλω με τον ουρανό,
Θέλω να αγαπώ, να κάνω προσευχή,
Να έχω πίστη πλέον ποθώ στο αγαθό,
Ποθώ με δάκρυα μετανοίας να σβυσθούν
Στο μέτωπό μου, το άξιο σου, ολότελα
Αυτά τα ίχνη της ουράνιας της φωτιάς,
Κι αυτός ο κόσμος σε μια άγνοια ήσυχη
Χωρίς εμένα πλέον αιώνια ας ανθεί!
Μόνον εγώ, ως τώρα, ώ, ναι, πίστεψε,
Σ' εκτίμησα όπως πρέπει και σ' ενόησα.
Κι΄ αφού σ' εδιάλεξα ως δικό μου ιερό,
Την εξουσία μου έθεσα στα πόδια σου.
Σαν δώρο περιμένω την αγάπη σου,
Για μια στιγμή, σου δίνω αιωνιότητα.
Σαν στη κακία, πίστεψε στον έρωτα,
Ταμάρα. Είμαι μεγάλος κι' αμετάβλητος...
Σαν τέκνο του αιθέρος εγώ, λεύθερος
θε να σε πάρω σε μεριές υπέραστρες,
Και θάσαι κει του κόσμου η βασίλισσα,
Ω φίλη μου παντοτινή κι αιώνια.
Χωρίς καμιά λύπη, κι' απο μακρυά
Θε να κυττάζεις εδώ πάνω εις τη γη,
Που δεν υπάρχει ούτ' ευτυχί' αληθινή,
Ούτ' ομορφιά που να βαστά αιώνια,-
Που μόνο τιμωρία και εγκλήματα,
Μόνο χυδαία πάθη είναι για να ζουν,-
Που ούτε καν γνωρίζει κανείς άφοβα
Ή να μισεί ελεύθερα, ή ν' αγαπά.
Ή μήπως δεν γνωρίζεις τι είνε τάχατες
ο έρωτας ο στιγμιαίος των θνητών;-
Εν' απλό κύμα ζωηρό του αίματος!-
Αλλά παγώνει και το αίμα με καιρό.
Ας είναι εις τους άλλους μια παρηγοριά
Ο κλήρος, που τους έλαχεν εδώ στη γη.
Τον ουρανό δεν άγγιξαν η σκέψεις των,
Δεν φθάνουν κόσμο πιο καλύτερο απ' αυτόν.
Αλλά εσύ, ωραίο δημιούργημα,
Για άλλα προωρίσθηκες απο καιρό.
Αλλοιώτικο σε περιμένει βάσανο,
Κι' άλλων μεγάλο βάθος ενθουσιασμών!
Τα πνεύματα, πούνε στην εξουσία μου
Θα φέρω να τα ρίξω μπρος στα πόδια σου.
Σκλάβες πολλές μαγευτικές, ανάλαφρες,
Θε να σου φέρω να σου δώσω, ωραία μου.
Για σένα απο τ' άστρο το ανατολικό
Θα κόψω ένα στέφανο ολόχρυσο,
Μεσονυχτάτικη δροσιά απ' τα λούλουδα
Θε να μαζέψω να τον ράνω με αυτήν.
Μ' αχτίδα δύσης άλικης το σώμα σου
Σαν με κορδέλα θα στολίσω ολόγυρα,
Και θα ποτίσω τον αέρα γύρω σου
Με άρωμα της πιο καθάριας μυρωδιάς!
Σε κάθε ώρα με αρμονία θαυμαστή
Την ακοή σου θα χαϊδεύω πρόθυμος.
Παλάτια θα σου χτίσω πλούσια, όμορφα,
Με κεχριμπάρι και πετράδια ακριβά.
Στης θάλασσας τα βαθιά θε να βουτηχθώ,
Στα σύννεφα θε να πετάξω αψηλά,
Και θα σου δώσω όλα, ό,τι έχ' η γη-
-Αγάπησέ με!..."
[...]
Mikhail Lermontov
Μτφρ. Γώγου Αγιάσσου
Εκδοση λογοτεχνικού περιοδικού "Γράμματα" 1916
