Σκοτεινό μάτι τον Σεπτέμβρη

Λιθοσκεπής χρόνος. Και πιο δαψιλείς πηγάζουν
οι βόστρυχοι του πόνου γύρω απο το πρόσωπο της γης,
το μεθυσμένο μήλο, το μαυρισμένο απο την ανάσα
μιας αμαρτωλής διδαχής: όμορφοι και εχθρικοί στο
παιχνίδι,
που παίζουν μέσα στην ύπουλη
αντανάκλαση του μέλλοντός τους.

Για δεύτερη φορά ανθίζει η καστανιά:
σημάδι της φτωχής ελπίδας
που αναθερμάνθηκε
για γρήγορη επιστροφή του Ωρίωνα: ο αστροφεγγής
ζήλος των τυφλών φίλων του ουρανού
τον καλεί στη σκεπή του.

Ακάλυπτο σις πύλες του ονείρου
ερίζει ένα μοναχικό μάτι.
Ό,τι συμβαίνει κάθε μέρα,
αυτό του φτάνει μόνο να γνωρίζει:
στο ανατολικό παράθυρο
του φανερώνεται τη νύχτα η ισχνή
περιπλανώμενη μορφή των αισθημάτων.

Στην υγρασία του ματιού της βυθίζεις το σπαθί.

Paul Celan
"Μήκων και μνήμη"